Όταν κοροϊδεύουν το παιδί στο σχολείο

Το να κοροϊδεύουν το παιδί στο σχολείο είναι δυστυχώς μια συνηθισμένη και πολύ άσχημη κατάσταση. Ανεξάρτητα αν είναι αγόρι ή κορίτσι, τα παιδιά στην προ εφηβεία και στην εφηβεία γίνονται πολύ σκληρά.

Γι αυτή τη συμπεριφορά υπάρχουν πολλές εξηγήσεις όμως δεν θα σταθούμε σε αυτό.

Το θέμα είναι τι μπορείς να κάνεις εσύ για να προστατέψει το δικό σου παιδί, είτε είναι κορίτσι είτε αγόρι.Το βασικό βέβαια είναι να καταλάβεις πως γίνεται κάτι τέτοιο αν και δεν είναι πολύ δύσκολο αφού θα δεις την συμπεριφορά του παιδιού σου να αλλάζει (ανάλογα το χαρακτήρα του παιδιού μπορεί να γίνει πιο σκληρό και ατίθασο ή πολύ πιο ευαίσθητο). Αν είναι στη εφηβεία βέβαια είναι λίγο πιο δύσκολο όμως θα παίξει ρόλο πόσο σε εμπιστεύεται και πως θα το πλησιάσεις για να σου μιλήσει.

Δες λοιπόν τι μπορείς να κάνεις όταν κοροϊδεύουν το παιδί στο σχολείο

Εξήγησε στο παιδί πως δεν φταίει.

Οι κλίκες σε οποιαδήποτε ηλικία μπορεί να είναι καταστροφικές για την αυτοεκτίμηση του παιδιού. Μια κλίκα συνήθως εκφοβίζει ή κοροϊδεύει ένα παιδί που δεν είναι σε αυτήν χωρίς λόγο. Εξηγώντας στο παιδί πως δεν φταίει για αυτά που το κοροϊδεύουν (και θα του τα εξηγήσεις ένα ένα) το βοηθάς να μη χάνει την αυτοεκτίμηση του όσο μικρό και αν είναι

Υποστήριξε το παιδί να βρει μια λύση μόνο του

Αυτό φυσικά αν κρίνεις πως τα πράγματα δεν έχουν ξεφύγει πολύ. Αυτή η λύση είναι κυρίως για τα έφηβα παιδιά. Βρίσκοντας μόνο του το παιδί τη λύση (με τη δική σου βοήθεια προτείνοντας του πράγματα) το βοηθάς να λύνει τα προβλήματα της ζωής μόνο του

Αντιμετώπισε το τρυφερά στο σπίτι.

Σίγουρα το κάνεις αλλά αυτή είναι μια πιο ευαίσθητη περίοδος. Το παιδί πρέπει να ξέρει πως όσο σκληρός και αν είναι ο κόσμος έξω στο σπίτι θα πάρει πάντα την αγάπη και το σεβασμό που πρέπει. Έτσι εκτός από το να αισθάνεται πάντα καλύτερα θα αποκτήσει και παραπάνω εμπιστοσύνη.

Ενθάρρυνε το να βρει συμμάχους.

Αυτό είναι κυρίως για τα παιδιά στη εφηβεία. Πρόσεξε.. όχι να μπει σε μια κλίκα και να κάνει ότι του κάνουν. Να έχει φίλους που θα είναι δίπλα του. Οι κλίκες πλησιάζουν πιο δύσκολα ένα παιδί σε παρέα

Πες στο παιδί να ενημερώσει τους καθηγητές.

Όλα τα παιδιά έχουν έναν δάσκαλο ή καθηγητή που τον νιώθουν πιο κοντά τους. Πολλά παιδιά ίσως το αρνηθούν γιατί φοβούνται για περισσότερα κοροϊδευτικά σχόλια. Όμως πρέπει κάποιος ενήλικας να έχει το νου του.Αν δεν το κάνει το παιδί φρόντισε να το κάνεις εσύ

Μην αφήσεις το παιδί να δει τον εαυτό του σαν θύμα

Είναι πολύ εύκολο ένα παιδί στην εφηβεία να δει τον εαυτό του σαν θύμα, όμως πρέπει να βρεις τον τρόπο να εξηγήσεις στο παιδί σου πως πρέπει να χρησιμοποιήσει αυτές τις εμπειρίες για τη μετέπειτα ζωή του.

Μην ξεχνάς….

Οποιαδήποτε συμβουλή δεν έχει καμία σημασία αν δεν ανακαλύψεις πρώτα πως το παιδί σου έχει πρόβλημα στο σχολείο και δεν το μοιραστεί μαζί σου…

iPaideia.gr

Κανόνες τονισμού (παρουσίαση βίντεο)

Παραθετικά ομαλών επιθέτων & επιρρημάτων (παρουσίαση βίντεο)

Γ΄κλίση ουσιαστικών (παρουσίαση βίντεο)

Α΄κλίση ουσιαστικών (παρουσίαση βίντεο)

Β΄κλίση των ουσιαστικών (παρουσίαση βίντεο)

Τα ακάλεστα παιδιά των πάρτι

Είναι αυτά τα παιδιά που συνήθως κάθονται στα τελευταία θρανία. Όχι για να κρυφτούν από τον δάσκαλο, αλλά για να γλιτώσουν από τα υποτιμητικά μάτια των μαθητών τους. Είναι αυτά που ποτέ δεν θα γίνουν η «ψυχή της παρέας», που δεν λένε τα καλύτερα αστεία, που δεν κάνουν αταξίες – όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά γιατί φοβούνται. Είναι τα πιο λιγομίλητα, τα πιο εσωστρεφή, ζουν σε έναν δικό τους, μαγικό κόσμο και όποτε έχουν προσπαθήσει να τον μοιραστούν με άλλους, έχουν πληγωθεί.

Ο εσωτερικός τους ήλιος έχει συννεφιάσει και τα λουλούδια της καρδιάς τους έχουν τσαλαπατηθεί. Από τότε έχουν υψώσει τείχη για να προστατευτούν και όχι να απομονωθούν. Ωστόσο, έχουν πάθει, ό,τι παθαίνει κάποιος που υψώνει τείχη. Μένει μόνος του πίσω από αυτά και κλειδώνει τους άλλους, που κατά βάθος τους λαχταρά, απ’ έξω.

Ένα τέτοιο παιδί είναι και το δικό μου. Όπως κάθε γονέας μπορώ να βρω χίλιους λόγους για να δικαιολογήσω αυτή την ατολμία του, την «δειλία» του ή την έμφυτη ντροπαλότητα του. Αναφέρομαι σε λόγους για τους οποίους σίγουρα ευθύνομαι εγώ και όχι μόνο η ιδιοσυγκρασία του παιδιού. Θα μπορούσα να πω ακόμα, ότι φταίνε οι άλλοι που δεν είναι τόσο ευαίσθητοι, που δεν δίνουν μια ακόμα ευκαιρία στο παιδί μου, αλλά ούτε αυτό με ικανοποιεί σαν δικαιολογία – άλλωστε ποτέ δεν πίστευα ότι για όλα τα δεινά μου φταίνε πάντα οι άλλοι.

Έχω προσπαθήσει να τον ενθαρρύνω να κάνει παρέα με άλλα παιδιά, να είναι πιο ανοικτός στους ανθρώπους ωθώντας τον σε δραστηριότητες, αθλήματα, εκδρομές και δεν τα πάει άσχημα, ωστόσο έχει ακόμα δρόμο. Κι εγώ μαζί του.

Πριν λίγες μέρες γύρισε απο το σχολείο με πληγωμένο βλέμμα. Έπιανες στον αέρα ότι κάτι σοβαρό συνέβαινε. Μεταξύ φαγητού και ανάλαφρων συζητήσεων, χωρίς να τον πιέσω κατάφερα να εκμαιεύσω ότι κάποιος συμμαθητής του έκανε πάρτι και ήταν ο μοναδικός που δεν κάλεσε από τα αγόρια. Η θλίψη του, η απόρριψη που βίωσε ήταν κάτι που δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια, όμως γέμισα τα μάτια μου με δάκρυα γιατί πραγματικά δεν ήξερα πώς να το χειριστώ.

Έβλεπα πως το παιδί μου, όσο συνεσταλμένο κι αν είναι, επιθυμούσε διακαώς να πάει σε αυτο το πάρτι και αν μη τι άλλο αυτό το έβρισκα γενναίο. Γενναίο γιατί δεν είναι λίγο να ρισκάρεις να εκτεθείς σε έναν κύκλο παιδιών που ξέρεις ότι σε έχουν απορρίψει. Ήθελε όμως να ξαναπροσπαθήσει, να ενταχθεί στην παρέα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο εκτός σχολείου. Σε ένα σπίτι όπου η χαρούμενη μουσική, τα λαχταριστά σνακ και η διάθεση για παιχνίδι που ξεχειλίζει θα αποτελούσαν τις ιδανικές συνθήκες για να ξαναπροσπαθήσει. Η απόρριψη αυτή του έκοψε τα φτερά. Γιατί αυτή η απόρριψη αποτελεί μια μορφή βίας, απλά δεν μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν γι’ αυτό.

Αν και πιστεύω ότι δεν πρέπει οι γονείς να μπλέκονται στα ζητήματα των παιδιών μεταξύ τους, αποφάσισα να μιλήσω με τη μητέρα του αγοριού που έκανε το πάρτι. Από ιδίαν πείρα ήξερα πως οι γονείς δεν γνωρίζουν πάντα όλα τα παιδιά μιας τάξης – εγώ τουλάχιστον δεν τα ξέρω όλα με τα ονόματά τους. Βρήκα διακριτικά το τηλέφωνό της από το σχολείο και αποφάσισα να επικοινωνήσω μαζί της.

Όπως ήταν ανεμενόμενο, η συγκεκριμένη μητέρα δεν είχε ιδέα ότι το μόνο ακάλεστο παιδί ήταν ο γιος μου. Της μίλησα για την ιδιαιτερότητα του παιδιού μου, της εξήγησα πόσο πληγωμένος αισθανόταν και της ζήτησα να με βοηθήσει.

Δεν ξέρω τι ακριβώς είπε στο παιδί της και δεν ρώτησα να μάθω. Αυτό που ξέρω είναι ότι την επόμενη μέρα ο 8χρονος γιος μου έλαβε μια πρόσκληση για το περιβόητο πάρτυ. Αυτό που ξέρω ακόμα είναι πως στο πάρτυ κέρδισε σε αυτοσχέδιο διαγωνισμό χορού και όλοι εντυπωσιάστηκαν με τις χορευτικές κινήσεις του – που είχε ξεσηκώσει από το youtube και πως έκανε καινούριους φίλους. Ή μάλλον έδωσε την ευκαιρία στον εαυτό του και τους άλλους να ξαναγνωριστούν.

Και τέλος, αυτό που δεν ήξερα και έμαθα είναι ότι πρέπει να ζητάμε βοήθεια. Μην διστάζετε. Υπάρχουν γονείς εκεί έξω που «νιώθουν», που ακούν, που συμμερίζονται. Αυτή η άγνωστη μητέρα έδωσε στο παιδί μου μια μοναδική ευκαιρία. Του άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της και το βοήθησε να «ανθίσει» μέσα σε ένα απόγευμα. Και την ευχαριστώ.

Για την Ουρανία  Λητώ Αρώνη – αναγνώστρια themamagers

Συνηθισμένα λάθη στην ελληνική γλώσσα

Λέμε «τον Νίκο» ή «το Νίκο»; Είναι σωστό το «όσον αφορά σε»; 

Πότε το κόμμα είναι αχρείαστο και γιατί καμιά φορά τα «που» και «πως» απαιτούν τόνο; 

Συγκεντρώνουμε δέκα συνηθισμένες παρεξηγήσεις της ελληνικής γλώσσας που προκαλούν συχνά συντακτικά και γραμματικά λάθη, και βρίσκουμε ποια είναι η σωστή τους χρήση σε κάθε περίπτωση.

*Πότε βάζουμε τελικό «ν»;

Γιατί γράφουμε «τον κήπο» αλλά «το γαμπρό»; Όταν το «τον» ή το «την» είναι άρθρο (και όχι αντωνυμία – π.χ. τον μισώ – οπότε παίρνει πάντα τελικό «ν»), παίρνει «ν» εφόσον η λέξη που ακολουθεί ξεκινά από φωνήεν ή από τα εξής σύμφωνα: κ, π, τ, ξ, ψ και μπ, ντ, γκ, τσ, τζ. Στις υπόλοιπες περιπτώσεις δεν παίρνει «ν». Παρ’ όλα αυτά, γλωσσολόγοι, όπως ο καθηγητής Τσοπανάκης, προτείνουν το αρσενικό άρθρο «τον» να γράφεται πάντα με «ν» ώστε να ξεχωρίζει από το ουδέτερο «το».

*Πότε βάζουμε κόμμα πριν από αναφορική πρόταση;

Πώς αλλάζει το νόημα με ένα κόμμα πριν από αναφορική πρόταση; Πάρτε για παράδειγμα την πρόταση «Δεν έφαγαν τα φρούτα που ήταν σάπια». Έτσι, χωρίς κόμμα, εννοεί πως από όλα τα φρούτα που υπήρχαν, δεν έφαγαν αυτά τα οποία ήταν σάπια. Τώρα, αν γράψουμε «Δεν έφαγαν τα φρούτα, που ήταν σάπια», εννοούμε πως όλα τα φρούτα ήταν σάπια. Στην πρώτη περίπτωση, η αναφορική πρόταση προσδιορίζει άμεσα το υποκείμενο, ενώ στην δεύτερη όχι.

*Πότε παίρνουν τόνο το «που» και το «πως»;

Τα «που» και «πως» τονίζονται όταν είναι ερωτηματικά, ακόμη κι αν βρίσκονται σε πλάγια πρόταση – π.χ. «Πού πας;» ή «Πες μου πώς σε λένε». Επίσης, τονίζονται στις εκφράσεις «πού και πού», «αραιά και πού», «πώς και πώς». Όταν δεν τονίζονται, είναι αναφορικά, δηλαδή το «που» σημαίνει «ο οποίος» και το «πως» σημαίνει «ότι» (π.χ. «εκείνος που φταίει» ή «πες μου πως είναι αλήθεια»).

*Παίρνουν τόνο οι αντωνυμίες «μου, σου, του»;

Στους αδύνατους τύπους των αντωνυμιών όπως οι παραπάνω, προστίθεται τόνος όταν υπάρχει περίπτωση να μπερδευτούν ως εγκλιτικές. Δηλαδή θα γράψουμε «Η φίλη μου είπε» όταν εννοούμε «η δική μου φίλη είπε», ενώ θα γράψουμε «Η φίλη μού είπε» όταν εννοούμε «η φίλη είπε σε εμένα».

*Πότε λέμε «τριάμισι» και πότε «τρεισήμισι»;

Όλα εξαρτώνται από το όνομα που συνοδεύουν τα συγκεκριμένα αριθμητικά. Όταν είναι ουδέτερο, θα πούμε τριάμισι (π.χ. τριάμισι φρούτα και όχι τρεισήμισι φρούτα), ενώ στις άλλες περιπτώσεις θα πούμε τρεισήμισι (π.χ. τρεισήμισι σοκολάτες).

*Πότε το «ότι» γράφεται «ό,τι»;

Ένας εύκολος τρόπος να θυμάστε πότε πρόκειται για «ό,τι» είναι να μπορείτε νοητά να το αντικαταστήσετε με τη λέξη «οτιδήποτε» ή τη φράση “αυτό το οποίο”. Σε διαφορετική περίπτωση, το ότι είναι ειδικό και σημαίνει «πως». Στην πρώτη περίπτωση λοιπόν λέμε «Πες μου ό,τι θέλεις» (δηλαδή οτιδήποτε θέλεις/αυτό το οποίο θέλεις) και στη δεύτερη περίπτωση «Πες μου ότι θέλεις» (δηλαδή πες μου πως θέλεις).

*Πότε λέμε «επέλεξε» και πότε «επίλεξε»;

Στην προστακτική, δεν χρησιμοποιούμε χρονική αύξηση (το «ε» πριν το ρήμα ή μετά την πρόθεση). Έτσι, για παράδειγμα, η λέξη «επέλεξε» είναι γ’ πρόσωπο του Αορίστου ενώ η λέξη «επίλεξε» είναι β’ πρόσωπο Προστακτικής. Άλλα παραδείγματα σωστής προστακτικής είναι τα “παράγγειλέ μου” (και όχι παρήγγειλε μου), “υπόκυψε” (και όχι υπέκυψε), “κατάπληξέ τους” (και όχι κατέπληξέ τους).

*Κατ’ αρχήν ή κατ’ αρχάς;

Το «κατ’ αρχήν» σημαίνει «στα βασικά σημεία», όπως για παράδειγμα όταν μιλάμε για ένα νομοσχέδιο που ψηφίστηκε ως προς την ουσία του, τις βασικές αρχές του. Επίσης, σημαίνει «για λόγους αρχής». Αντίθετα, το «κατ’ αρχάς» είναι αυτό που θα πρέπει να χρησιμοποιούμε όταν εννοούμε «στην αρχή, αρχικά».

*Λέμε «όλους όσους» ή «όλους όσοι»;

Το σωστό είναι «χαιρετώ όλους όσοι ήρθαν» και όχι «χαιρετώ όλους όσους ήρθαν» γιατί το «όσοι» είναι υποκείμενο στο ρήμα που ακολουθεί. Ωστόσο, θα πούμε «όλους όσους» όταν αντί για υποκείμενο είναι αντικείμενο (π.χ. στην πρόταση «χαιρετώ όλους όσους ξέρω»).

*Όσον αφορά κάτι ή σε κάτι;

Είναι τελικά εμπρόθετη ή απρόθετη η σύνταξη του ρήματος «αφορώ»; Η αρχική σύνταξη του ρήματος, όταν αυτό σήμαινε «αποσκοπώ, αναφέρομαι σε κάτι» και με αυτή τη σημασία χρειάζεται πρόθεση (π.χ. «το θέμα αυτό αφορά στην εκπαιδευτική πολιτική»). Ωστόσο, πλέον είναι συχνότερη η χρήση του ρήματος «αφορώ» με την σημασία του «ενδιαφέρω», οπότε και δεν χρειάζεται πρόθεση («αυτό δεν σε αφορά» και όχι «αυτό δεν αφορά σε εσένα»). Γενικότερα, στον ανεπίσημο προφορικό λόγο έχει επικρατήσει η απρόθετη σύνταξη, αλλά ο καθηγητής γλωσσολογίας κ. Μπαμπινιώτης αναφέρει πως «είναι ορθότερη η σύνταξη «αφορώ σε» (πβ αποβλέπω, αποσκοπώ σε).

- iPaideia.gr