}

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016

Bullying: 21 ερωτήσεις για να μάθεις τι συμβαίνει στο παιδί σου

Θέτοντας ερωτήσεις σχετικά με συγκεκριμένες συμπεριφορές που αφορούν τους χώρους στους οποίους μπορεί να υπέστη το παιδί εκφοβισμό, μπορείτε να συλλέξετε τις πληροφορίες που χρειάζεστε για να αντιμετωπίσετε αποτελεσματικά τον εκφοβισμό.
Μπορείτε να προσαρμόσετε αυτές τις ερωτήσεις στη συγκεκριμένη περίσταση. (Οι καλές ερωτήσεις αφορούν συγκεκριμένες συμπεριφορές). Προσπαθήστε να σκεφτείτε ποιες πληροφορίες θέλετε να συγκεντρώσετε. Μπορεί να είναι ένα σύνολο ερωτήσεων για το πώς εξελίσσεται κάθε τομέας της κοινωνικής ζωής του παιδιού σας.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα σχετικό με το σχολείο.
Ξεκινήστε με ερωτήσεις που αφορούν το πρώτο κομμάτι της μέρας, όταν τα παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο. Αν το παιδί πηγαίνει στο σχολείο με σχολικό λεωφορείο, θα ξεκινήσετε κάνοντας ερωτήσεις για το σχολικό. Αν τηρείται μια διαδρομή με το σχολικό, είναι σημαντικό να ρωτήσετε γι'αυτή, επειδή ο εκφοβισμός συντελείται όταν η επιτήρηση είναι ανεπαρκής, και στο σχολικό η εποπτεία μπορεί να απουσιάζει. Αν το παιδί πηγαίνει στο σχολείο με τα πόδια, προσπαθήστε να μάθετε αν κάποιος τον χαιρετάει ή αν το παιδί ακολουθεί μερικές φορές διαφορετική διαδρομή για να αποφύγει κάποιον.
Σκεφτείτε σε ποια μέρη το παιδί σας μπορεί να έχει λιγότερη εποπτεία και θέστε ερωτήσεις σχετικά με αυτούς τους χώρους: διάλειμμα, γεύμα, σχολικό, διάδρομος, τουαλέτα κλπ.
Έχοντας υπόψη τα μέρη στα οποία το παιδί βρίσκεται μακριά από την εποπτεία των ανηλίκων, αρχίστε να σκέφτεστε πως να κάνετε ερωτήσεις που αφορούν αυτούς τους συγκεκριμένους χώρους. Οι ερωτήσεις που ακολουθούν ίσως είναι οι πλέον ενδεδειγμένες ώστε να πάρετε συγκεκριμένες απαντήσεις και πληροφορίες που θα σας κινητοποιήσουν απέναντι στο πρόβλημα:
 
    • Με ποιον μιλάς στο σχολείο;
    • Κάθεσαι με τα ίδια παιδιά κάθε μέρα;
    • Αυτό το παιδί έχει καθίσει ποτέ με κάποιον άλλο;
    • Με ποιον κάθισες σήμερα;
    • Έχεις καθίσει ποτέ μόνος σου;
    • Τι θα έκανες αν αυτό το παιδί ήταν άρρωστο; Με ποιον θα καθόσουν αν έπρεπε να βρεις άλλο παιδί;
    • Υπάρχει κάποιο παιδί που το πειράζουν ή που το αποκαλούν με διάφορα ονόματα κατά τη διάρκεια της διαδρομής;
    • Συμβαίνει ποτέ σε 'σένα;
    • Το κάνεις ποτέ εσύ σε κάποιον;
    • Υπάρχει κάποιος που τον έχουν διώξει από τη θέση του στο σχολικό;
    • Σου έχει συμβεί ποτέ;
    • Τα παιδιά συμπεριφέρονται σαν να υπάρχουν καθορισμένες θέσεις για το καθένα; Το έχει αμφισβητήσει ποτέ κάποιος;
    • Σου έχει θυμώσει ποτέ κανείς επειδή κάθισες στη θέση του; Τι σου έκανε αυτό το άτομο;
    • Με ποιον τρως μεσημεριανό κάθε μέρα;
    • Έχει συμβεί ποτέ να μην είναι εκεί η παρέα σου; Αν συμβεί κάτι τέτοιο με ποιόν θα καθίσεις για φαγητό;
    • Παίζεις με κάποιον στο διάλειμμα;
    • Με ποιον έπαιξες στο διάλειμμα σήμερα;
    • Έχεις παρατηρήσει αν υπάρχει κάποιος που τον πειράζουν ή που τον εξαιρούν από το μεσημεριανό ή το διάλειμμα;
    • Υπάρχει κάποιος που τον εξαιρούν από το παιχνίδι στο διάλειμμα ή που δεν παίζουν μαζί του επίτηδες;
    • Σου έχει συμβεί ποτέ αυτό;
    • Σε ποιον θα το έλεγες αν σου συνέβαινε
Αν το παιδί αποκαλύψει ότι του συμβαίνουν περιστατικά σαν αυτά...
    • Το γνωρίζουν οι φίλοι σου;
    • Τους έχεις ζητήσει ποτέ να σε βοηθήσουν;
    • Έχεις μιλήσει σε κάποιον στο σχολείο σχετικά με αυτό;
    • Με ποιους ενηλίκους νιώθεις ασφαλής στο σχολείο;
    • Με ποια παιδιά νιώθεις ασφαλής στο σχολείο;
    • Υπάρχει κανείς που το έχει δει και το έχει αναφέρει σε κάποιον ενήλικο;
    • Σου παρέχει το σχολείο τη δυνατότητα να αναφέρεις το περιστατικό χωρίς να αισθάνεσαι ότι τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα;
Οι ακόλουθες ερωτήσεις έχουν σχεδιαστεί για να βοηθήσουν τους γονείς να αποκαλύψουν συμπεριφορές σχετικές με τον εκφοβισμό, τις οποίες μπορεί να υιοθέτησαν τα παιδιά τους ή να τις παρατήρησαν σε άλλους.
Οι πρώτες ερωτήσεις - με ποιον κάθεται στο σχολικό, με ποιον παίζει στο διάλειμμα κλπ.- έχουν σκοπό να ελέγξετε αν το παιδί έχει φίλους στους χώρους όπου ο εκφοβισμός ευδοκιμεί. Το παιδί που έχει φίλους έχει μια προστασία. Αν το παιδί εκφοβίζεται, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν φίλοι γύρω του, αυτοί οι φίλοι ίσως χρειάζονται βοήθεια για να κατανοήσουν πως μπορούν να συνδράμουν.
Ίσως είναι πιο εύκολο για το παιδί σας να απαντήσει σε ερώτηση σχετική με το αν έχει παρακολουθήσει ποτέ κάποιο περιστατικό εκφοβισμού παρά για το αν έχει υπάρξει το ίδιο στόχος. Από τη στιγμή που θα μιλήσει για το θέμα και θα διαπιστώσει ότι η αντίδρασή σας είναι μάλλον συμπονετική παρά επικριτική, μπορεί να νιώσει λιγότερο αμήχανα και να συζητήσει τις δικές του εμπειρίες.
Η τρίτη ομάδα ερωτήσεων φανερώνει πόσο εύκολο είναι για το παιδί σας και τους συνομήλικους του να ζητήσουν βοήθεια από τους άλλους. Μπορεί να ανακαλύψετε ότι το παιδί σας το έχει αναφέρει ήδη σε κάποιο δάσκαλο ή ότι δεν ήξερε πως θα έπρεπε να το αναφέρει. Μπορεί να ανακαλύψετε ότι προτιμάει να "φάει λάσπη" παρά να "μαρτυρήσει". Σκοπός σε αυτό το στάδιο δεν είναι να νουθετήσετε το παιδί σας ή να το πείσετε για το τι πρέπει να κάνει, παρά μόνο να συλλέξετε πληροφορίες.
Το παιδί μπορεί να απαντάει ελεύθερα σε κάποιες ερωτήσεις αλλά όχι σε κάποιες άλλες. Βεβαιωθείτε ότι παρατηρείτε τις εκφράσεις του προσώπου του, το ύφος και την αλλαγή των συναισθημάτων του όταν θέτετε συγκεκριμένες ερωτήσεις. Η τυχόν αποφυγή κάποιων ερωτήσεων ή ο δισταγμός κατά την απάντηση πρέπει να σας θέσει σε επαγρύπνηση. Μην πιέσετε το παιδί σας να απαντήσει σε κάποια ερώτηση που το δυσκολεύει αλλά κρατήστε σημειώσεις και επαναλάβετε τις ερωτήσεις ή τις απαντήσεις που φάνηκαν να φέρνουν το παιδί σε δύσκολη θέση. Με επιμονή και αποφασιστικότητα, με το ενδιαφέρον, την στοργή και την επαγρύπνηση, μόνο έτσι θα πάρετε τις πληροφορίες που που ζητάτε. Μπορεί να μην το κατορθώσετε με την πρώτη προσπάθεια.
Το να θέτετε αυτές τις ερωτήσεις σε σταθερή βάση σας επιτρέπει, επίσης να ελέγχετε την αξιοπιστία των απαντήσεων των παιδιών σας. Απαντήσεις που είναι ασαφείς ή διαφορετικές από τις παλαιότερες δίνουν το στίγμα ενός πιθανού ζητήματος που μπορεί να φέρνει τα παιδιά σε δύσκολη θέση. Αν υποπτεύεστε ότι κάτι δεν πάει καλά, διαβεβαιώστε τα παιδιά σας ότι είστε δίπλα τους, στη διάθεσή τους, για να σας μιλήσουν όταν θα είναι έτοιμα. Αυτό τους επιτρέπει να εμπιστευτούν τον εαυτό τους και εσάς, οπότε, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, ίσως ακούσετε αυτό που θα σας βοηθήσει να συνδέσετε τα κομμάτια του παζλ.

Ώστε η δουλειά των εκπαιδευτικών είναι εύκολη;

Πολλοί λένε ότι η δουλειά του εκπαιδευτικού είναι εύκολη. Αν την αγαπάς πραγματικά μπορεί να σε γεμίζει και να σου δίνει ένα νόημα ζωής αλλά το περίεργο είναι ότι αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που την καθιστά δύσκολη. Γιατί αυτή η αγάπη είναι που σε κάνει να επιδιώκεις να γίνεσαι όλο και καλύτερος, να τρώγεσαι με τα ρούχα σου και ησυχία να μην έχεις. Όσο για εκείνους που δεν την κάνουν με μεράκι όχι μόνο εύκολη δεν είναι, είναι βασανιστική.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΥΞΗΜΕΝΗΣ ΔΥΣΚΟΛΙΑΣ;

Από το ζενίθ στο ναδίρ, ακατάπαυστα 

Μια ερώτηση που κάνω πολύ συχνά στον εαυτό μου είναι η εξής: «Αν ήμουν μαθητής θα ήθελα να είχα εμένα ως εκπαιδευτικό;» Η απάντηση που παίρνω φυσικά δεν είναι μια και κατηγορηματική. Γιατί βλέπετε, υπάρχουν μέρες που νιώθω ότι πετάω και ότι μάλλον τα παιδιά είναι τυχερά που με έχουν, κάποιες άλλες είναι «έτσι και έτσι» και τέλος υπάρχουν και οι δύσκολες μέρες που απλά προσπαθώ να βγάλω την μέρα χωρίς να καταρρεύσω και που νιώθω απέραντες τύψεις ότι δεν προσέφερα τίποτα το σημαντικό στους μαθητές μου. Όμως αυτό που σας είπα για τις καλές, τις μέτριες και τις κακές μέρες δεν είναι απολύτως ορθό. Μάλλον πρόκειται για ώρες ή ακόμα καλύτερα για στιγμές. Αυτές οι άστατες και απότομες αυξομειώσεις στη διάθεση , στην αυτοεκτίμηση, στις φυσικές και ψυχικές δυνάμεις είναι κάποιοι από τους βασικούς λόγους που η δουλειά του εκπαιδευτικού δεν είναι καθόλου εύκολη και δεν είναι για όλους. Το πόσες φορές ένας εκπαιδευτικός κατά την διάρκεια του μαθήματος πηγαίνει από τον παράδεισο στην κόλαση και πίσω, από το ναδίρ στο ζενίθ, δεν περιγράφεται. Σίγουρα είναι μια δουλειά για γερά και εύκαμπτα νεύρα.

Ένταση, ευθύνη, ματαίωση και στο βάθος εξάντληση

Παλαιότερα όταν άκουγα κάποιον να σχολιάζει με υποτιμητικό ύφος ότι η δουλειά του εκπαιδευτικού είναι πανεύκολη και ότι δεν απαιτεί και κάποια φοβερά προσόντα έμπαινα στην διαδικασία να του αντικρούσω με πειστικά επιχειρήματα τον ισχυρισμό του. Σπάνια πετύχαινα να τον μεταπείσω και στο τέλος ένιωθα ηττημένος και αδικημένος. Σήμερα σε αντίστοιχη περίπτωση το μόνο που κάνω είναι να τον εκδικούμαι με την φαντασία μου βάζοντάς τον έστω και νοερώς στη θέση μου για μια μόνο ώρα στην τάξη: «Τον φαντάζομαι να μην ξέρει που να πρωτοκοιτάξει, να προσπαθεί απεγνωσμένα να επιβάλλει την τάξη, να πρέπει ταυτόχρονα να χειριστεί πολλαπλές καταστάσεις, να πρέπει να διατηρήσει την ψυχραιμία του ενώ κατά βάθος θα την έχει χάσει, να πρέπει να φροντίσει από τον πιο αδύναμο μαθητή μέχρι τον απαιτητικό αριστούχο, από τον πιο ήσυχο μέχρι το πιο μεγάλο ζιζάνιο, να πρέπει μέσα σε 45 λεπτά να αξιολογήσει, να κάνει επανάληψη, να προχωρήσει ,να βάλει ασκήσεις για μέσα στην τάξη και άλλες για το σπίτι και να εξατομικεύσει σε αρκετές περιπτώσεις μαθητών την διδασκαλία και να διαπιστώνει με έκπληξη ότι όλα αυτά που είχε διαβάσει σχετικά με τη διδασκαλία είναι αλλιώς στη θεωρία και αλλιώς στην πράξη. Και η τελευταία πινελιά : αυτή η ώρα να είναι η 7η της Παρασκευής».
Οι εκπαιδευτικοί καλούνται να παίρνουν κατά την διάρκεια του μαθήματος πάρα πολλές αποφάσεις ταυτόχρονα και για πολλά άτομα μαζί. Δεν είναι καθόλου εύκολο να πρέπει να φροντίζεις τόσους πολλούς και με εντελώς διαφορετικές ανάγκες ανθρώπους ταυτόχρονα. Δεν είναι καθόλου εύκολο να συντονιστούν τόσα πολλά παιδιά ώστε να αποφασίσουν όλα μαζί να κάνουν κάτι δημιουργικό. Είναι μια επίπονη και στρεσογόνος διαδικασία για τον εκπαιδευτικό παρά την ευχαρίστηση που νιώθει από το έργο που συντελείται.
Επίσης η μεγάλη πλειοψηφία των εκπαιδευτικών διακατέχεται από την βαθιά συναίσθηση του ρόλου που καλείται να παίξει γι’ αυτό και πάρα πολλές φορές κυριαρχεί το αίσθημα της ματαίωσης όταν για διάφορους λόγους δεν εκπληρώνονται οι προσδοκίες των εκπαιδευτικών από τον εαυτό τους και από τους μαθητές τους. Δεν είναι τυχαίο που οι εκπαιδευτικοί παρουσιάζουν το μεγαλύτερο ποσοστό σε σχέση με άλλα επαγγέλματα του συνδρόμου της «επαγγελματικής εξάντλησης» (burnout syndrome ). Οφείλεται στην ένταση, στην ευθύνη και στη ματαίωση που νιώθουν οι εκπαιδευτικοί.
Πολλοί λένε ότι οι εκπαιδευτικοί ξεκουράζονται δυο μήνες το καλοκαίρι ενώ οι άλλοι εργαζόμενοι λιγότερο. Πρέπει όμως να γνωρίζουν ότι οι εκπαιδευτικοί στις διακοπές τους κάνουν και την απαραίτητη «θεραπεία» τους. Ότι η πλήρης αποφόρτιση από την «σχολική τάξη» είναι θέμα ψυχικής ισορροπίας για εκείνους. Σε αρκετές μάλιστα χώρες στους εκπαιδευτικούς χορηγούνται υποχρεωτικά ετήσιες άδειες ανά πενταετία όπου οι εκπαιδευτικοί ασχολούνται με άλλα εκπαιδευτικά θέματα εκτός σχολικής τάξης.

Κατηγορούμενοι και στοχοποιημένοι 

Οι εκπαιδευτικοί στις μέρες μας νιώθουν ότι βρίσκονται συνεχώς στο μικροσκόπιο, ότι δεν τους συγχωρείται το παραμικρό λάθος και ότι οι άλλοι έχουν από αυτούς εξωπραγματικές προσδοκίες σαν να πρόκειται για υπεράνθρωπους. Από την άλλη νιώθουν ότι πολλές φορές στοχοποιούνται και ότι κατηγορούνται για πράγματα για τα οποία εκείνοι δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη. Ότι τους χρεώνουν όλα τα δεινά του πολύπαθου χώρου της εκπαίδευσης στη χώρα μας. Αρκετοί δημοσιογράφοι και πολιτικοί έχουν απαξιώσει πολλές φορές τους εκπαιδευτικούς από το δημόσιο βήμα. Από την άλλη πολλοί γονείς είναι προκατειλημμένοι απέναντι στους εκπαιδευτικούς, έχουν παράλογες απαιτήσεις και προβαίνουν σε επιθετικές συμπεριφορές εναντίον τους ακόμα και για ασήμαντες αφορμές.

Διεκπεραίωση και δημιουργία ταυτόχρονα. Ο απόλυτος διχασμός 

Η δουλειά του εκπαιδευτικού οφείλει να είναι πάνω από όλα δημιουργική. Μικρές διαδραστικές παραστάσεις δίνει καθημερινά μπροστά σε ένα ιδιαίτερα απαιτητικό κοινό που τις περισσότερες φορές θα προτιμούσε να βρίσκεται κάπου αλλού. Ο στόχος του είναι να μπορέσει να πείσει τους μαθητές του να αλλάξουν ρόλο μαζί του και να γίνουν αυτοί οι πρωταγωνιστές και οι δημιουργοί. Όμως για να συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει να νιώθει ότι έχει την ελευθερία να εκφραστεί, να δοκιμάσει, να πειραματιστεί και να κάνει λάθη. Θα πρέπει δηλαδή να του επιτρέπεται να πάρει και δρόμους χωρίς σαφή εκ των προτέρων προορισμό.
Όμως οι εκπαιδευτικές πολιτικές που συνήθως εφαρμόζονται επιδιώκουν να μετατρέψουν τον εκπαιδευτικό από δημιουργό σε τεχνοκράτη και διεκπεραιωτή. Η συνεχής αξιολόγηση των μαθητών, η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, τα σενάρια διδασκαλίας και τα σχέδια μαθήματος, η προετοιμασία των μαθητών μόνο για υψηλές επιδόσεις και για επιτυχία σε εξετάσεις, τα αναλυτικά προγράμματα σπουδών που αφήνουν ελάχιστα περιθώρια παιδαγωγικής ελευθερίας, η ύλη που πρέπει να βγει είναι μόνο μερικά από τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται για να αφαιρέσουν από τους εκπαιδευτικούς κάθε ίχνος δημιουργικής διάθεσης αλλά και διαφορετικότητας μεταξύ τους.
Όσοι είναι εκπαιδευτικοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι για να πάει καλά μια διδασκαλία, ναι μεν χρειάζεται μια υπεύθυνη προετοιμασία αλλά μέχρις ενός ορίου. Ότι αν ξεπεραστεί αυτό το όριο, το μάθημα κινδυνεύει να φανεί άψυχο και αδιάφορο για τους μαθητές. Σε ένα μάθημα προκατασκευασμένο ο μεγάλος κίνδυνος είναι η έλλειψη της έκπληξης για τον ίδιο τον εκπαιδευτικό. Μετά από πολλά χρόνια μαθήματος έχω καταλήξει στο εξής συμπέρασμα: όσο και να έχεις προετοιμάσει από πριν το τέλειο μάθημα, αυτό που τελικά οι μαθητές θα εισπράξουν είσαι εσύ ο ίδιος, η διάθεσή σου και ο ενθουσιασμός σου. Για να τα έχεις αυτά πρέπει να αισθάνεσαι μια μικρή δόση ανασφάλειας και απρόβλεπτου. Σε αυτό καθόλου δεν βοηθάει να αντιμετωπίζεις το μάθημα διεκπεραιωτικά δηλαδή να έχουν προβλεφθεί και σχεδιαστεί τα πάντα που αφορούν την πορεία του, γιατί το μάθημα τελικά αποκτά μια δική του ζωή που πολλές φορές οδηγεί σε αχαρτογράφητα μονοπάτια και που στο φινάλε αυτό είναι και ένα μέρος της γοητείας του.
Η διδασκαλία οφείλει να είναι η γέννηση του καινούργιου, όχι η αναπαραγωγή του παλαιού. Στόχος του σχολείου θα έπρεπε να είναι η παραγωγή νέας γνώσης από τον εκπαιδευτικό και τους μαθητές του. Κακά τα ψέματα όμως, το κυρίαρχο σύστημα εξουσίας επιδιώκει την αναπαραγωγή του. Ενώ λοιπόν ορίζει ως αποστολή των εκπαιδευτικών την, μέσω της παραγωγής νέας γνώσης, αλλαγή του κόσμου (πρόοδο καθώς τη λέει), έχει εφεύρει τρόπους ώστε να χρησιμοποιεί τους εκπαιδευτικούς για το ακριβώς αντίθετο, τη διατήρησή του. Αντί λοιπόν οι εκπαιδευτικοί να προορίζονται για να αποτελέσουν τη «δύναμη» που έχει σκοπό να προκαλέσει αλλαγές, χρησιμοποιούνται ως «αδράνεια» ώστε τίποτα να μην αλλάξει. Αυτή η αδρανοποίηση των εκπαιδευτικών επιτυγχάνεται μέσω της πλήρους αυτοματοποίησης της εργασίας τους. Οι εκπαιδευτικοί νιώθουν ότι αποτελούν απλά «γρανάζια» ενός συστήματος το οποίο ναι μεν διεκπεραιωτικά υπηρετούν, αλλά που κατά βάθος δεν το πιστεύουν. Στην πλειοψηφία τους όμως, αντί να αποδεχτούν αυτό το ρόλο και να κάνουν την ζωή τους πολύ πιο εύκολη, διαλέγουν τον δύσκολο δρόμο: αντίστασης στον ρόλο του «γραναζιού». Νιώθουν δηλαδή διχασμένοι ανάμεσα σε αυτό που τους ζητείται και σε αυτό που η ψυχή τους καλεί να πράξουν. Όμως ,κακά τα ψέματα, το να δημιουργείς ενώ ταυτόχρονα διεκπεραιώνεις είναι εντελώς εξουθενωτικό.

ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΤΕΤΟΙΑ ΕΠΙΘΕΣΗ

Αφού χρήματα δεν βγάζουν. Αφού, ειδικά στη χώρα μας, καλή κουβέντα για την δουλειά τους σπάνια ακούνε. Αφού καλές συνθήκες εργασίες δεν έχουν (πολλοί έχουν κυριολεκτικά μετοικήσει σε άλλες πόλεις, κάποιοι άλλοι είναι με μια βαλίτσα στο χέρι και κάποιοι κάθε μέρα βρίσκονται στους δρόμους πηγαίνοντας από σχολείο σε σχολείο). Ακόμα και το γεγονός ότι έχουν δύο μήνες διακοπές δεν μπορεί να είναι αρκετό για μια τέτοια επίθεση αφού αυτό είναι μια παγκόσμια πρακτική. Τί είναι λοιπόν αυτό που τοποθετεί τους εκπαιδευτικούς στο στόχαστρο μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης;
Είναι η διαπίστωση που κάνουν οι άλλοι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εκπαιδευτικών αγαπάει τη δουλειά της και επιμένει να ονειρεύεται για αυτήν σε μια περίοδο πλήρους κυνισμού. Ναι αυτό είναι που ενοχλεί, όσο παράδοξο και να ακούγεται. Ειδικά στις μέρες μας η αγάπη για την εργασία μπορεί να θεωρηθεί και σπάνιο γεγονός αφού είναι λίγοι οι επαγγελματίες από άλλους χώρους που αγαπούν τη δική τους δουλειά. Ενώ οι εκπαιδευτικοί μπορεί να κατηγορηθούν ότι φτάνουν στα όρια της επαγγελματικής διαστροφής αφού είναι πρόθυμοι οποιαδήποτε στιγμή να αρχίσουν με ενθουσιασμό να συζητάνε για τους μαθητές τους και τη δουλειά τους, από τους άλλους επαγγελματικούς χώρους οι περισσότεροι συνήθως αποφεύγουν να μιλήσουν για τις δικές τους δουλειές και όταν τελικά μιλήσουν ακούς περισσότερα αρνητικά και προβλήματα παρά θετικά για αυτές.
Το περίεργο είναι ότι αντί ο υπόλοιπος κόσμος να επιβραβεύει την αγάπη και την αφοσίωση των εκπαιδευτικών για την εργασία τους, ένα μεγάλο ποσοστό έχει αρνητική στάση απέναντί τους για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Στο φινάλε πρέπει να σκεφτούμε ότι είναι εντελώς παράλογο και άδικο να μην αγαπιούνται οι εκπαιδευτικοί όταν αυτοί έχουν ως κίνητρο την αγάπη προς τα παιδιά και την παιδεία.
Προφανώς λοιπόν πολλοί στο μυαλό τους κάνουν την συνεπαγωγή ότι αφού οι εκπαιδευτικοί αγαπούν τη δουλειά τους τότε λογικά πρέπει να είναι εύκολη. Κάνουν μεγάλο λάθος. Ο πραγματικός λόγος που οι εκπαιδευτικοί αγαπούν τη δουλειά τους και που την αντέχουν είναι ότι βρίσκουν ένα νόημα σε αυτήν, ότι πιστεύουν στην αξία της και ότι θεωρούν ότι προσφέρουν κάτι σημαντικό στα παιδιά. Ότι είναι μια δουλειά που παρά την εξαιρετικά μεγάλη της δυσκολία αποζημιώνει ηθικά, ιδεολογικά και συναισθηματικά –με κανέναν τρόπο υλικά-αυτόν που την κάνει με αγάπη.
Προσωπικά θεωρώ ότι ο David Graeber (πολύ γνωστός βρετανός καθηγητής Κοινωνικής Ανθρωπολογίας στο London School of Economics) δίνει την πιο εύστοχη απάντηση σχετικά με τους λόγους που οι εκπαιδευτικοί δέχονται τέτοιου μεγέθους επίθεση από μια μεγάλη μερίδα του κόσμου: «Αυτή είναι και η παράξενη ιδιοφυΐα των καθοδηγητών της κοινωνίας μας: να διασφαλίζει ότι η οργή του κόσμου θα κατευθύνεται εναντίον όσων ασκούν επαγγέλματα με νόημα και ουσία, εναντίον όσων η δουλειά έχει έναν ξεκάθαρο και αδιαμφισβήτητο κοινωνικό ρόλο να διατελέσει. Ακριβώς σε αυτή την κοινωνία φαίνεται να επικρατεί η αντίληψη ότι όσο πιο επωφελής είναι για τους άλλους η δουλειά ενός ανθρώπου, τόσο δεν θα πρέπει να πληρώνεται γι' αυτή.»
ΥΓ. Μέσα από αυτά τα λόγια του Graeber κατάλαβα επιτέλους γιατί ποτέ μου, όσον αφορά τους εκπαιδευτικούς, δεν μου άρεσε η λέξη «λειτούργημα». Προτιμούσα πάντα την λέξη «δουλειά».


Δημήτρης Τσιριγώτης. Φυσικός

Αύξηση κρουσμάτων ιογενούς γαστρεντερίτιδας

Αύξηση της επίπτωσης των σποραδικών κρουσμάτων και επιδημιών από ιούς παρατηρείται τις τελευταίες εβδομάδες στη χώρα μας σύμφωνα με πρόσφατα επιδημιολογικά δεδομένα, όπως τονίζει στην ιστοσελίδα του το ΚΕΕΛΠΝΟ.

Όπως σημειώνει, η ιογενής γαστρεντερίτιδα είναι μια εντερική λοίμωξη που οφείλεται σε διάφορους ιούς. Οι συχνότεροι από αυτούς είναι οι νοροϊοί, οι ροταϊοί και οι αδενοϊοί (τύποι 40 και 41). Τα κύρια συμπτώματα της ιογενούς γαστρεντερίτιδας είναι οι διάρροιες (συνήθως υδαρείς) και οι έμετοι. Οι ασθενείς μπορεί, επίσης, να παρουσιάσουν ναυτία, πόνο και κράμπες στην κοιλιά, πονοκέφαλο, μυϊκούς πόνους, κόπωση, ρίγη και σπανιότερα πυρετό. Ο πυρετός είναι κατά κανόνα χαμηλός. Στην πλειονότητα των ατόμων τα συμπτώματα είναι ήπια και υποχωρούν χωρίς να απαιτείται η επίσκεψη στο γιατρό.

Το ΚΕΕΛΠΝΟ παρουσιάζει ορισμένες συχνές ερωτήσεις και απαντήσεις για την ιογενή γαστρεντερίτιδα:


Όταν τσακώνονται τα αδέρφια

Τα αδερφικά καβγαδάκια είναι πολύ συχνά μέσα στο σπίτι… Πόσες φορές έχετε κάνει το διαιτητή για να λύσετε μια διαφωνία και να παρέμβετε σε έναν τσακωμό τους;

Γιατί μαλώνουν; Γιατί δε μπορούν να παίξουν αγαπημένα; Είναι ερωτήματα που σας τυραννάνε και σας στεναχωρούν. Όλα τα αδερφάκια μαλώνουν για πολλούς και διάφορους λόγους αλλά σχεδόν πάντα μετά από λίγο συμπεριφέρονται σαν να μην έγινε απολύτως τίποτα και συνεχίζουν να παίζουν πάλι μαζί και να γελάνε.

Γιατί μαλώνουν;

Μερικές από τις αιτίες είναι:
-Η έλλειψη της αποκλειστικότητας των γονιών
-Η στέρηση συναισθηματικής κάλυψης
-Η αλλαγή στη στάση των γονιών
-Η σύγκριση ανάμεσα στα παιδιά
-Η άρνηση για μοίρασμα

7 τρόποι για να διαχειριστείτε την κατάσταση:

Προσπαθήστε να κρατήστε τη θέση του διαμεσολαβητή και όχι του δικαστή.

Όταν ξεκινήσει ο καβγάς είναι προτιμότερο να μην επεμβαίνετε αμέσως, μήπως μπορέσουν να λύσουν τη διαφωνία τους μόνα τους. Αν ο καβγάς δε σταματάει η πρώτη αντίδραση είναι να τα χωρίσετε για να προστατέψετε τη σωματική τους ακεραιότητα. Και αυτή η αντίδραση είναι πολύ σωστή. Κατά τη διάρκεια του καβγά ξεχάστε τις απειλές και τις φωνές και προσπαθήστε να τους δώσετε να καταλάβουν ήρεμα τις επιπτώσεις των πράξεών τους και προτείνετε εναλλακτικές λύσεις για να λύσουν τη διαφωνία τους. Αν και πάλι σας αγνοήσουν προσπαθήστε τουλάχιστον να τα απομακρύνεται και όταν ηρεμήσουν μιλήστε τους ήρεμα και απόλυτα χωρίς να προσπαθείτε να πάρετε εξηγήσεις.

Προσπαθήστε να μη πάρετε το μέρος κανενός.

Μην κάνετε τον κριτή αναζητώντας ποιος φταίει, ποιος ξεκίνησε τον καβγά και μην προσπαθήσετε να ορίσετε ποιος είναι ο ένοχος και ποιος ο αθώος. Οι περισσότεροι γονείς συνήθως παίρνουν το μέρος του μικρότερου γιατί νιώθουν πως έχει περισσότερο ανάγκη από προστασία. Αυτή είναι μια τελείως λάθος τακτική. Παραμείνετε ήρεμοι και αντικειμενικοί και εξηγήστε τους πως με τον τρόπο αυτό δε κερδίζει και δε καταφέρνει κανένας τίποτα.

Ποτέ μη χαρακτηρίσετε τα παιδιά σας. 

Είναι σαν να βάζετε μέτρο σύγκρισης μεταξύ τους, εξυψώνοντας το ένα παιδί και μειώνοντας το άλλο. Κάτι τέτοιο έχει πολύ σοβαρό αντίκτυπο στην ψυχολογία τους, ακόμα και αν εσείς δεν έχετε κακή πρόθεση.

Αφήστε το δίδαγμα για αργότερα

Την ώρα του καβγά κανένας δεν είναι έτοιμος να ακούσει συμβουλές. Αφήστε λοιπόν τις νουθεσίες και τα διδάγματα για αργότερα.

Ηρεμήστε τα πνεύματα με χιούμορ 

Δείξτε τους εκείνη τη στιγμή πώς θα μπορούσε ο καθένας να κάνει μια υποχώρηση ή να πει κάτι με πιο ήρεμο τρόπο, χρησιμοποιώντας ακόμα και χιούμορ. Το χιούμορ βοηθά στην εκτόνωση της κατάστασης και αποδυναμώνει την ένταση του καβγά.

Ορίστε ξεκάθαρους κανόνες που θα τηρείτε κάθε φορά

Οι κανόνες αυτοί πρέπει να είναι και για τα 2 παιδάκια ισάξιοι. Ότι δηλαδή ισχύει για το ένα παιδί να ισχύει και για το άλλο. Όταν εκείνα θα έχουν ηρεμήσει συζητήστε και προτείνετε λύσεις και στρατηγικές που πρέπει να ακολουθούν σε περίπτωση καβγά. Με άλλα λόγια υποδείξτε τους πως πρέπει να συμπεριφέρονται και να λειτουργούν. Αναφέρεται ότι το ξύλο απαγορεύεται κατηγορηματικά και υποδείξτε τρόπους για να μάθουν να διαχειρίζονται το θυμό τους. Τέλος ορίστε μια τιμωρία και προειδοποιήστε τα ότι θα ισχύει σε κάθε περίπτωση που ακολουθήσουν τον απαγορευμένο τρόπο του ξύλου.

Βοηθήστε τα να μάθουν να συνεργάζονται και να παίζουν μαζί

Ένας καλός τρόπος είναι να τα προμηθεύσετε με παιχνίδια και να προσπαθείτε να τους προσφέρετε δραστηριότητες που έχετε παρατηρήσει ότι αρέσουν και στα δύο. Παίξτε μαζί τους διακριτικά αποφεύγοντας να δίνετε εντολές για τον τρόπο που θα παίζουν και απομακρυνθείτε όταν αντιληφθείτε ότι παίζουν αρμονικά και μπορούν να συνεργάζονται χωρίς τη βοήθεια σας.