Παιδική παχυσαρκία

Τα υπέρβαρα μωρά θα γίνουν παχύσαρκοι ενήλικες  - «Δεν είναι μόνο θέμα γονιδίων αλλά και θέμα επιλογών», λένε οι παιδίατροι

Η παιδική παχυσαρκία είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Τα πιο πρόσφατα στοιχεία του CDC (Centers for Disease Control-Κέντρο για την Αντιμετώπιση της Παχυσαρκίας) δείχνουν ότι ένα στα πέντε παιδιά στις ΗΠΑ εξακολουθεί να είναι παχύσαρκο παρά τις διαρκείς προειδοποιήσεις ότι η ζάχαρη από μικρή ηλικία φτιάχνει παχύσαρκους ενήλικες.

Είναι πλέον γεγονός ότι ακόμα και τα μωρά που είναι υπέρβαρα στην ενήλική τους ζωή θα είναι παχύσαρκα και θα διατρέχουν υψηλό κίνδυνο να πάθουν καρδιακά νοσήματα, εγκεφαλικά επεισόδια και του διαβήτη.

Οι ειδικοί προειδοποιούν τους γονείς ότι θα πρέπει να λάβουν σοβαρά όλες τις παραμέτρους και να προστατέψουν τα παιδιά τους από την σοβαρή ασθένεια που λέγεται παχυσαρκία. Είναι καθαρά θέμα των γονιών αν θα δώσουν στα παιδιά τους να φάνε τηγανητές κοτομπουκιές ή μια υγιεινή σαλάτα.

«Δεν είναι μόνο θέμα γονιδίων, αλλά και θέμα επιλογών», λένε οι επιστήμονες στους γονείς αναφερόμενοι κυρίως στις επιλογές που κάνουν για τα παιδιά τους. Οι παιδίατροι λένε πως υπάρχει τρόπος ένας γονιός από τη βρεφική ηλικία να προστατέψει το παιδί του από την παχυσαρκία αρκεί να μάθει στα παιδιά του από μικρή ηλικία να τρέφονται σωστά και να έχουν πολλές δραστηριότητες.



www.greekteachers.gr

Το άγχος στην παιδική ηλικία: συμπτώματα και αντιμετώπιση

Στη σύγχρονη εποχή που ζούμε υπάρχουν πολλοί λόγοι και καταστάσεις που αγχώνουν ακόμα και τα μικρά παιδιά. Οι αιτίες ποικίλουν ανάλογα με την ηλικία του παιδιού.

Για παράδειγμα το παιδί προσχολικής ηλικίας έχει άγχος αποχωρισμού ενώ το παιδί μεγαλύτερης ηλικίας έχει άγχος για τη σχολική επίδοση ή τις σχολικές εξετάσεις. Το άγχος όταν ξεπερνά από τα φυσιολογικά όρια γίνεται καταστροφικό για τη ζωή του παιδιού. Στην εφηβεία μάλιστα το άγχος μπορεί να οδηγήσει σε έλλειψη αυτοεκτίμησης, ακόμα και σε κατάθλιψη.

Το σημαντικό είναι οι γονείς να αναγνωρίσουν τα σημάδια του άγχους των παιδιών και να μπορέσουν να τα βοηθήσουν.

Τα πιο συνήθη συμπτώματα άγχους στα παιδιά:

- Μείωση όρεξης για φαγητό

- Άρνηση να πάει στο σχολείο

- Διαταραχές στον ύπνο π.χ. ενούρηση, αϋπνία, εφιάλτες, διακεκομμένος ύπνος

- Σωματικές ενοχλήσεις π.χ. συχνοί πονοκέφαλοι, πόνοι στην κοιλιά, εμετοί, έντονη εφίδρωση, δυσπεψία, κνίδωση, λιποθυμία

- Εκφράσεις ανησυχίας, αγωνία, δυσφορίας

- Έντονη απογοήτευση και φόβος ότι θα αποτύχει

- Επιθετικότητα προς τους άλλους ή προς τον εαυτό του

- Εκνευρισμός χωρίς συγκεκριμένο λόγο

- Απομόνωση από τους φίλους, αποφυγή κοινωνικών δραστηριοτήτων

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς για να βοηθήσουν τα παιδιά:

- Τόνωση αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης! Προσπαθήστε να βρείτε λόγους να πείτε μπράβο στο παιδί σας, τονίστε τα θετικά τους και όχι τα αρνητικά τους, επιβραβεύστε την προσπάθεια και όχι μόνο το αποτέλεσμα - ακόμα και σε περίπτωση αποτυχία αναγνωρίστε την προσπάθεια τους

- Ακούστε το παιδί σας, βρείτε τρόπους προσέγγισης ώστε να σας μιλήσει για αυτά που το απασχολούν, πάντα με θετική διάθεση.

- Ενθαρρύνετε το παιδί σας να συμμετέχει σε κάποια αθλητική ή καλλιτεχνική δραστηριότητα, ανάλογα με τα ενδιαφέροντά του.

- Προσπαθήστε να μην μεταφέρετε στο παιδί τις δικές σας ανασφάλειες, φοβίες, άγχος για το μέλλον

- Μην συζητάτε μπροστά στα παιδιά θέματα της υγείας σας - τα παιδιά μεγαλοποιούν συνήθως αυτά που ακούνε, όπως επίσης και προβλήματα οικονομικά.

- Μην μαλώνετε μπροστά στα παιδιά σας- δύσκολο αλλά προσπαθήστε!

- Συζητήστε με τα παιδιά σας, μοιραστείτε δικές σας ιστορίες από την παιδική/ εφηβική σας ηλικία που μπορεί να βοηθήσουν.

- Όταν το παιδί σας μιλήσει για ένα πρόβλημα του μην μειώσετε το πρόβλημα του! Για σας μπορεί να φαίνεται ασήμαντο και γελοίο αλλά για το παιδί είναι πολύ σημαντικό και σοβαρό αφού του προκαλεί άγχος ή ανησυχία.

- Σε περίπτωση που το άγχος προκαλεί σοβαρά προβλήματα στη ζωή του παιδιού και βλέπετε ότι δεν μπορείτε να το βοηθήσετε, απευθυνθείτε στους ειδικούς.

Σοφία Τσιντσικλόγλου Ειδική Παιδαγωγός

10 πρόσφατες ψυχολογικές μελέτες για γονείς

Ένας από τους πολλούς λόγους που η ανατροφή των παιδιών είναι τόσο δύσκολη, είναι και το ότι οι γονείς συχνά γίνονται δέκτες αντικρουόμενων συμβουλών. Οι περισσότερες από τις οποίες στερούνται επιστημονικού υπόβαθρου, ενώ αρκετές είναι αποδεδειγμένα λανθασμένες. Οι παρακάτω δέκα νέες ψυχολογικές μελέτες, θα βοηθήσουν να λυθούν κάποιες από τις χιλιάδες απορίες που έχει κάθε γονιός.

1. Αυτοί που έχουν παιδιά είναι πιο ευτυχισμένοι από όσους δεν έχουν παιδιά

Τα τελευταία χρόνια, ορισμένες μελέτες έδειξαν ότι οι χαρές που παίρνουν οι γονείς από τα παιδιά υπερκαλύπτονται από τις πολλές δυσκολίες.

Πολλοί γονείς θα σκεφτούν: “Το φανταζόμουν!”. Όμως μην βιάζεστε.

Μια καινούρια έρευνα διαπίστωσε ότι, κατά μέσο όρο, οι γονείς αισθάνονται σε καθημερινή βάση καλύτερα από όσους δεν έχουν παιδιά, και αντλούν περισσότερη ευχαρίστηση από τη φροντίδα των παιδιών τους από ό, τι θα έπαιρναν από κάποια άλλη δραστηριότητα.

Ιδιαίτερα οι πατεράδες αποκομίζουν υψηλά επίπεδα θετικών συναισθημάτων και ευτυχίας από τα παιδιά τους.

2 . Οι «παιδοκεντρικοί» γονείς είναι πιο ευτυχισμένοι

Οι γονείς που έχουν τα παιδιά τους πάνω από τον εαυτό τους είναι πιο ευτυχισμένοι απ’ ό,τι εκείνοι που έχουν τον εαυτό τους προτεραιότητα, σύμφωνα με μία νέα μελέτη.

Το εύρημα αντικρούει τον μύθο ότι οι γονείς που κάνουν τα πάντα για τα παιδιά τους, το «πληρώνουν» με την δική τους ευτυχία, λένε οι Ολλανδοί ερευνητές που πραγματοποίησαν τη μελέτη.

Η δρ Κλαιρ Άστον-Τζέιμς, επίκουρη καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο VU του Άμστερνταμ, και οι συνεργάτες της υποστηρίζουν ότι οι γονείς, εστιάζοντας στο μέγιστο βαθμό στην ευτυχία των παιδιών τους, όχι μόνο δεν βλάπτουν την δική τους, αλλά απολαμβάνουν περισσότερο τη ζωή και τον ρόλο τους ως γονέων.

Η δρ Άστον-Τζέιμς επισήμανε ότι, αν και αποτελεί ευρύτατα διαδεδομένη πεποίθηση, είναι λίγες οι μελέτες που υποστηρίζουν τον ισχυρισμό ότι η επένδυση χρόνου στα παιδιά έχει προσωπικό τίμημα.

«Οι δυνητικές συνήθειες της γονεϊκής συμπεριφοράς που επικεντρώνεται στο παιδί αποτελεί αντικείμενο έντονης διαμάχης, επειδή κυρίως δεν υπάρχουν επαρκείς μελέτες επ’ αυτής», δήλωσε η δρ Άστον-Τζέιμς.

Και συνέχισε: «Πολλές μελέτες έχουν δείξει πως όσο περισσότερη προσοχή και φροντίδα δίνουμε στους άλλους, τόσο περισσότερη ευτυχία νιώθουμε και τόσο περισσότερο αισθανόμαστε ότι έχει νόημα η ζωή μας.»

Η μελέτη μας αποδεικνύει ότι το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους “παιδοκεντρικούς” γονείς».

3. Το στυλ γονεϊκής ανατροφής “γονιός ελικόπτερο” μπορεί να προκαλέσει κατάθλιψη

Όπως συμβαίνει με πολλά πράγματα στη ζωή, υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ της φροντίδας και της ασφυκτικής φροντίδας. Ειδικά όταν τα παιδιά έχουν μεγαλώσει.

Ο Schiffrin, ρώτησε 297 προπτυχιακούς φοιτητές για τη συμπεριφορά των γονιών τους και πώς ένιωθαν γι ‘αυτό. Η μελέτη κατέληξε ότι συμπεριφορές των “γονιών ελικοπτέρων” (ο όρος αναφέρεται στο γονέα που είναι συνεχώς πάνω από το παιδί του και δεν το αφήνει σε ησυχία) κάνουν τα ενήλικα παιδιά τους να αισθάνονται ανεπαρκή, ανίκανα, εξαρτημένα και με περιορισμένη δυνατότητα να κάνουν σχέσεις. Οι νεαροί ενήλικες που ένιωθαν έτσι, ήταν πιο πιθανό να υποφέρουν από σοβαρό άγχος και κατάθλιψη.

Οι ειδικοί λένε ότι ο “γονιός ελικόπτερο” επηρεάζει αρνητικά την ευημερία των παιδιών του (σε κάθε ηλικία) γιατί καταπατά την ανάγκη τους να αισθάνονται ικανά και αυτόνομα. Το είδος αυτό της γονεϊκότητας παραβιάζει βασικές ψυχικές ανάγκες των παιδιών και οδηγεί σε σοβαρές και μακροχρόνιες αρνητικές ψυχολογικές συνέπειες. Οι μελέτες στους φοιτητές υποδεικνύουν ακριβώς αυτό: ότι τα παιδιά των γονιών που εμπλέκονται υπερβολικά στη ζωή τους νιώθουν λιγότερο επαρκή και άξια και λιγότερο ικανά να διαχειριστούν την καθημερινότητα και τις πιέσεις της, ακόμα κι όταν έχουν ενηλικιωθεί. Έρευνες, μάλιστα, σαν αυτή δείχνουν ότι αν και οι γονείς με τέτοια στάση και συμπεριφορά πιστεύουν ότι είναι υποστηρικτικοί με το να εμπλέκονται πολύ στις ζωές των παιδιών τους, στην πραγματικότητα τα ίδια τα παιδιά τους αισθάνονται ότι τα ελέγχουν, τα χειραγωγούν και τα υπονομεύουν.

Είναι, βέβαια, σημαντικό να μην συγχέουμε τα πράγματα: η συνεπής και συνεχής ενασχόληση των γονιών με τα παιδιά τους είναι απαραίτητο συστατικό της ζωή των παιδιών και διευκολύνει την υγιή τους ανάπτυξη, τόσο συναισθηματικά, όσο και κοινωνικά. Καθώς όμως ο χρόνος κυλά, η ανάγκη των παιδιών για αυτονομία αυξάνεται.

«Ο γονέας πρέπει πάντα να έχει στο μυαλό του πόσο κατάλληλη και αντίστοιχη με την ανάπτυξη του παιδιού είναι η ενασχόλησή κι η εμπλοκή στη ζωή του. Πρέπει επίσης να μάθει να προσαρμόζει ανάλογα το στυλ της ανατροφής του, όταν τα παιδιά με τον τρόπο τους του δείχνουν ότι «πλανιέται» επικίνδυνα στενά γύρω τους.»

4. Αποφύγετε την αυστηρή πειθαρχία

Η επιβολή τιμωρίας από τους γονείς με φωνές και υποτιμητικές εκφράσεις (π.χ. βλάκας, τεμπέλης, κ.λπ.) αυξάνει τον κίνδυνο το παιδί να εμφανίσει κατάθλιψη ή επιθετική συμπεριφορά, σύμφωνα με νέα έρευνα που δημοσιεύτηκε στην ψηφιακή επιστημονική επιθεώρηση Child Development.

Οι επιστήμονες επισημαίνουν ότι αυτές οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται πολύ συχνά από τους γονείς προκειμένου να κάνουν τα παιδιά τους να πειθαρχήσουν, έχουν ακριβώς τον ίδιο αντίκτυπο στο παιδί με τη φυσική βία. «Τα αρνητικά αποτελέσματα που είχαν οι φωνές μέσα στα δύο χρόνια που διήρκεσε η έρευνα ήταν παρόμοια με αυτά που προέκυψαν σε ανάλογες έρευνες την ίδια περίοδο που μελετούσαν τις επιπτώσεις του ξύλου και της σωματικής βίας στα παιδιά«, εξηγεί ο επικεφαλής της έρευνας, καθηγητής ψυχολογίας Ming-Te Wang.

Για τις ανάγκες της έρευνας μελετήθηκαν οι συνήθειες 976 13-χρονων και 14-χρονων και των γονιών τους επί δύο συνεχόμενα χρόνια. Φάνηκε, λοιπόν, ότι συμπτώματα κατάθλιψης και κακής συμπεριφοράς ήταν πιο διαδεδομένα ανάμεσα στα παιδιά που ήταν εκτεθειμένα σε σκληρές πρακτικές λεκτικής πειθαρχίας.

«Φωνάζοντας, δεν λύνεις ένα πρόβλημα στη συμπεριφορά του παιδιού. Αντίθετα, το κάνεις χειρότερο», σχολιάζει ο επικεφαλής της έρευνας. Ειδικά στην εφηβεία, που είναι μια πολύ ευαίσθητη περίοδο όπου τα παιδιά αναπτύσσουν την ταυτότητά τους, οι φωνές μπορεί να βλάψουν την αυτοεικόνα τους και να τα κάνουν να νιώθουν ότι δεν αξίζουν τίποτα».

5. Τακτικές ώρες για ύπνο

Τα παιδιά που δεν πέφτουν συγκεκριμένη ώρα για ύπνο φαίνεται πως έχουν περισσότερα προβλήματα συμπεριφοράς στο σπίτι και το σχολείο, σύμφωνα με μια νέα έρευνα. Ερευνητές από το University College του Λονδίνου, με επικεφαλής την καθηγήτρια Yvonne Kelly του Τμήματος Επιδημιολογίας και Δημόσιας Υγείας, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο παιδιατρικό περιοδικό “Pediatrics”, βρήκαν πως όταν τα παιδιά άρχισαν να έχουν πιο συνεπείς ώρες ύπνου παρουσίασαν βελτίωση στη συμπεριφορά τους.

Η επιστημονική ομάδα ανέλυσε δεδομένα για πάνω από 10.000 παιδιά και τις ώρες που έπεφταν να κοιμηθούν σε ηλικία τριών, πέντε και επτά ετών. Στη μελέτη δεν συμπεριελήφθησαν παιδιά με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας, ούτε παιδιά με αυτισμό.

Όταν τα παιδιά ήταν τριών ετών, σχεδόν το 20% των γονέων ανέφερε πως σπάνια έως ποτέ δεν έπεφταν τα παιδιά για ύπνο σε συνεπείς ώρες. Το ποσοστό αυτό έπεσε στο 9% στην ηλικία των πέντε ετών και στο 8% στην ηλικία των επτά ετών.

Τα παιδιά που δεν είχαν τακτικές ώρες ύπνου εμφάνισαν περισσότερα προβλήματα στη συμπεριφορά τους, καθώς έμοιαζαν δυστυχισμένα, μπλέκονταν σε καυγάδες και ήταν αδιάφορα. Όσο μεγάλωναν και δεν είχαν μία συνεπή ώρα ύπνου, τα προβλήματα επιδεινώνονταν. Όταν, όμως, αποκτούσαν μία πιο σταθερή ώρα, εμφάνιζαν αμέσως σημάδια βελτίωσης στη συμπεριφορά τους.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, αυτό οφείλεται στο ότι η απουσία κανονικότητας στον ύπνο διαταράσσει το «βιολογικό ρολόι» των παιδιών, με συνέπεια να επέρχεται στέρηση ύπνου και, τελικά, διαταραχή στην ανάπτυξη του εγκεφάλου τους.

Η βρετανίδα επιδημιολόγος συνιστά την αποφυγή της έκθεσης των παιδιών στην τηλεόραση ή άλλου είδους οθόνη πριν από τον ύπνο και την καθιέρωση μίας «ρουτίνας», η οποία θα περιλαμβάνει συνεπείς ώρες ύπνου και άλλες χαλαρωτικές δραστηριότητες. Η επίπτωση του ακανόνιστου ύπνου συσσωρεύεται σταδιακά όλο και περισσότερο κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας αλλά αν οι συνήθειες του παιδιού αλλάξουν έγκαιρα τότε οι συνέπειες μπορεί να είναι αναστρέψιμες.

6. Κάντε τις δουλειές μαζί

Η ανατροφή ευτυχισμένων παιδιών είναι πιο εύκολη όταν είναι καλή η σχέση μεταξύ της μαμάς και του μπαμπά. Πολύ συχνά, μήλον της έριδος μεταξύ των γονέων είναι οι δουλειές του σπιτιού. Ένας τρόπος για την επίτευξη ικανοποίησης κατά τη διάρκεια του γάμου, είναι να μοιράζονται οι γονείς τις δουλειές του σπιτιού.

Σύμφωνα με μια μελέτη που διεξήχθη ανάμεσα σε 160 ετεροφυλόφιλα ζευγάρια ηλικίας από 25 έως 30 ετών, όσο περισσότερο βοηθά ο άντρας στο νοικοκυριό, τόσο πιο καλή είναι η σχέση ανάμεσά τους.

Σύμφωνα με τον βοηθό καθηγητή στο πανεπιστήμιο του Μιζούρι, Adam Galovan, το «μοίρασμα» δε σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι είναι το ίδιο για όλους.

«Κάθε ζευγάρι λειτουργεί διαφορετικά. Θα μπορούσε για παράδειγμα να σημαίνει ότι ο κάθε ένας από τους δύο γονείς κάνει βάρδιες στη φροντίδα των παιδιών, ή ότι ενώ ο ένας ασχολείται με τα παιδιά, ο άλλος ετοιμάζει φαγητό. Το να κάνουν επίσης πράγματα μαζί και να συμφωνήσουν στο πώς θα διαμοιράσουν τις δουλειές του σπιτιού, κάνει πολύ καλό στη σχέση ενός ζευγαριού. Όσο περισσότερο οι γυναίκες έχουν την αίσθηση ότι οι άντρες τους συμμετέχουν ενεργά στην “οικογενειακή ρουτίνα” τόσο καλύτερα και για τους δύο. Η δική μας μελέτη απέδειξε ότι οι γυναίκες επιθυμούν οι σύζυγοί τους να συμμετέχουν τόσο στη φροντίδα των παιδιών όσο και στις οικιακές εργασίες, καθώς έτσι αναπτύσσουν δεσμούς με τα παιδιά τους ενώ αντιλαμβάνονται καλύτερα πόσα μπορεί να προσφέρουν οι γυναίκες “στο σπίτι”» λέει ο ίδιος.

Η συγκεκριμένη μελέτη δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση «Journal of Family Issues».

7. Περιορίστε την τηλεθέαση

Η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής συνιστά τα παιδιά μικρότερα των δύο ετών να μην βλέπουν καθόλου τηλεόραση και για τα μεγαλύτερα το πολύ δύο ώρες την ημέρα.

Υπάρχουν αρκετοί τρόποι που η υπερβολική παρακολούθηση τηλεοπτικών προγραμμάτων μπορεί να αυξήσει την επιθετική συμπεριφορά ενός παιδιού, τονίζουν οι ερευνητές στη μελέτη τους που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Archives of Pediatrics & Adolescent Medicine. Τα παιδιά μπορεί να βλέπουν σκηνές βίας και ο χρόνος που αφιερώνουν στην TV να περιορίζει τις ώρες πιο δημιουργικών ασχολιών, όπως το παιχνίδι και το διάβασμα. Οι γονείς θα πρέπει να εξετάσουν συνολικά «το τηλεοπτικό περιβάλλον» του σπιτιού τους και το πόσες ώρες τελικά βλέπει το παιδί τους τηλεόρασης, καταλήγουν οι ερευνητές.

Σύμφωνα με τη μελέτη, τα παιδιά των τριών ετών που παρακολουθούν τηλεόραση πάνω από δυο ώρες την ημέρα έχουν περισσότερες πιθανότητες να συμπεριφέρονται με επιθετικότητα. Δεν φθάνει μόνο να παρακολουθούν τηλεόραση, αλλά ακόμα κι αν υπάρχει ανοιχτή τηλεόραση στο σπίτι τα αποτελέσματα μπορεί να είναι τα ίδια.

«Οι γονείς πρέπει να είναι προσεκτικοί με τη χρήση της τηλεόρασης», επισημαίνει η Τζένιφερ Μανγκανέλο από το Πανεπιστήμιο του Ολμπανι. «Πρέπει να περιορίζουν το χρόνο που το παιδί τους παρακολουθεί τηλεόραση, να προσέχουν το περιεχόμενο των εκπομπών και να εξετάζουν γενικά το πως χρησιμοποιείται η τηλεόραση στο χώρο του σπιτιού».

8. Η άσκηση βελτιώνει τις σχολικές επιδόσεις των παιδιών

Μελέτη που πραγματοποιήθηκε σε 5.000 παιδιά έδειξε ότι υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ της άσκησης και της επιτυχίας στις εξετάσεις σε γλωσσικά μαθήματα, στα μαθηματικά και στις θετικές επιστήμες.

Η καλύτερη επίδοση παρατηρήθηκε για κάθε επιπλέον 17 λεπτά άσκησης στα αγόρια και 12 λεπτά άσκησης στα κορίτσια.

Σύμφωνα με άρθρο του BBC, οι ερευνητές από τα Πανεπιστήμια Strathclyde και Dundee που πραγματοποίησαν τη μελέτη διαπίστωσαν ότι η σωματική άσκηση ήταν εξαιρετικά ωφέλιμη για τα κορίτσια όσον αφορά μαθήματα των θετικών επιστημών.

Πρόκειται για ένα πρώτο βήμα προς την καλύτερη κατανόηση της επίδρασης της άσκησης στον εγκέφαλο ανάλογα με το φύλο.

Η μελέτη υπέδειξε ότι τα παιδιά που γυμνάζονται συστηματικά έχουν καλύτερες επιδόσεις στην ηλικία των 11, των 13 και των 16 ετών.

Ο Josie Booth, ένας από τους επικεφαλής της μελέτης δήλωσε: «Η άσκηση δεν είναι σημαντική μόνο για τη σωματική υγεία. Υπάρχουν επιπρόσθετα οφέλη και αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τους γονείς, τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής και όσους έχουν μια θέση στην εκπαίδευση.»

Τα αποτελέσματα της μελέτης δημοσιεύθηκαν στο British Journal of Sports Medicine.

9. Κίνδυνος από την έντονη μητρότητα

Πολλές μητέρες λένε ότι πως η ενασχόληση με τη φροντίδα των παιδιών μπορεί να προκαλέσει περισσότερο στρες από ό,τι τους προκαλεί η δουλειά τους. Επίσης η εμμονή με το ρόλο της μητρότητας μπορεί να οδηγήσει σε αυξημένο άγχος και αισθήματα ενοχής.

Πώς μπορούμε να συνδυάσουμε τα παραπάνως με τα πορίσματα της έρευνας ότι τα παιδιά γεμίζουν τη ζωή με χαρά και νόημα; Μπορεί να οφείλεται σε διαφορά νοοτροπίας στην ανατροφή των παιδιών. Συγκεκριμένα, η έντονη μητρότητα έχει το τίμημα της.

Η επιστημονική ομάδα με επικεφαλής την Kathryn Rizzo από το Πανεπιστήμιο Mary Washington, ανέφερε στην μελέτη που έκανε ότι η ανατροφή των παιδιών απαιτεί ένα ευρύ φάσμα δεξιοτήτων. Χρησιμοποιώντας ένα online ερωτηματολόγιο, ρώτησαν 181 μητέρες παιδιών κάτω των πέντε ετών σχετικά με τις πεποιθήσεις για τον ρόλο τους ως μητέρες. Στις ερωτήσεις περιλαμβάνονταν το κατά πόσο θεωρούσαν ότι οι μητέρες είναι ο πιο απαραίτητος από τους δύο γονείς, αν η ευτυχία των γονιών πηγάζει από τα παιδιά και αν οι γονείς θα πρέπει να θυσιάζουν τα πάντα για τις ανάγκες του παιδιού. Συνολικά, οι γυναίκες φάνηκαν ικανοποιημένες από τη ζωή τους, αλλά είχαν μέτρια επίπεδα στρες. Ωστόσο, το ένα πέμπτο των γυναικών που εμφάνιζαν συμπτώματα κατάθλιψης, ήταν πολύ πιο πιθανόν να επιδοκιμάσουν την αφοσίωση με πάθος στον ρόλο του γονέα. Όταν το επίπεδο της στήριξης της οικογένειας ελήφθη υπόψη, οι μητέρες που πίστευαν ότι οι γυναίκες αποτελούν τον πιο… σημαντικό από τους δύο γονείς φάνηκαν λιγότερο ικανοποιημένες από τη ζωή τους.

Οι συγγραφείς της μελέτης αναρωτήθηκαν και κατέληξαν στο συμπέρασμα: «Αφού οι γυναίκες που έχουν εμμονή με τη μητρότητα αναλαμβάνουν έναν ρόλο που συνδέεται με τόσα πολλά αρνητικά για την ψυχική υγεία αποτελέσματα, γιατί οι γυναίκες αυτές εξακολουθούν να αντιδρούν έτσι;», «Ίσως επειδή θεωρούν ότι θα γίνουν καλύτερες μητέρες, αν είναι πρόθυμες να θυσιάσουν τη δική τους ψυχική υγεία για την ενίσχυση του γνωστικού, κοινωνικού και συναισθηματικού προφίλ των παιδιών τους». «Στην πραγματικότητα, η εμμονή στην άσκηση του γονικού ρόλου, μπορεί να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα στα παιδιά από αυτό που οι γονείς επιδιώκουν».

Ναι, μεγαλώστε με πάθος τα παιδιά σας, αλλά μην θυσιάζετε την ψυχική υγεία σας.

10. Γιατί τα αδέλφια είναι τόσο διαφορετικά

Όσοι έχουν περισσότερα από ένα παιδιά θα έχουν παρατηρήσει ένα περίεργο πράγμα: η προσωπικότητα τους είναι πολύ διαφορετική.

Στην πραγματικότητα , σύμφωνα με μια μελέτη από τους Plomin και Daniels, τα αδέλφια δεν έχουν περισσότερα κοινά στοιχεία στην προσωπικότητά τους από ότι έχουν δύο εντελώς άγνωστοι μεταξύ τους.

Αυτό είναι πολύ περίεργο δεδομένου ότι το 50 % του γενετικού κώδικά τους είναι πανομοιότυπο.

Η απάντηση δεν είναι στα γονίδια, αλλά στο περιβάλλον στο οποίο τα παιδιά μεγαλώνουν.

Εκτός από το ότι μεγαλώνουν στο ίδιο σπίτι, κάθε παιδί έχει :

μια διαφορετική σχέση με τους γονείς του,

μια διαφορετική σχέση με τα άλλα αδέλφια του,

διαφορετικούς φίλους και εμπειρίες στο σχολείο…

… Και ούτω καθεξής.

Και όλες αυτές οι διαφορές προστιθέμενες δημιουργούν την αξιοσημείωτη διαφορά μεταξύ των αδελφών.

Όλα αυτά βέβαια σημαίνουν, ότι επειδή η ​​προσωπικότητα των παιδιών είναι συχνά τόσο διαφορετική, ο τρόπος ανατροφής που έχει επιτυχία σε ένα παιδί, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα λειτουργήσει επιτυχώς και στο άλλο.

Το να είσαι γονιός, είναι απλά μια ακόμη πρόκληση!

(πηγή: antikleidi.com)

Τα πιο συχνά λάθη στην ανατροφή των παιδιών

Στόχος των γονιών είναι να διδάξουν στα παιδιά τους σωστές συμπεριφορές, όρια, σεβασμό: να μάθουν να υπακούν στους οικογενειακούς κανόνες, να είναι ευγενικά, να μη τσακώνονται με τα αδέρφια τους, να είναι υπεύθυνα, κοκ.

Δυστυχώς, μερικές φορές στην προσπάθειά τους να πετύχουν σωστούς στόχους, οι γονείς καταφεύγουν σε λανθασμένες μεθόδους. Τα λάθη των γονιών στην ανατροφή των παιδιών έχουν ως συνέπεια όχι μόνο να μην εμφανίζεται η επιθυμητή συμπεριφορά, αλλά και να παίρνει το παιδί το λάθος μήνυμα. Τι σημαίνει ότι ένα παιδί πήρε το λάθος μήνυμα; Ότι έχει μάθει κάτι λάθος και έτσι, άθελά μας, του δημιουργούμε εμπόδια στο μέλλον του. Διαβάζοντας τα παρακάτω θα διαπιστώσετε αν κάνετε κάποιο λάθος και θα έχετε τη δυνατότητα να το διορθώσετε.

Χάνετε την ψυχραιμία σας. Μερικές φορές η συμπεριφορά των παιδιών κάνει και τον πιο υπομονετικό γονιό να χάσει την ψυχραιμία του. Όμως, ποτέ δεν θα πρέπει να μαλώνετε και να τιμωρείτε το παιδί σας όταν είστε θυμωμένοι. Το να βάλετε τις φωνές, να αρχίσετε να βρίζετε ή να βγείτε εκτός ελέγχου το μόνο που κάνει είναι να διδάξει στο παιδί συμπεριφορές σαν και αυτές και ακόμα και ο θυμός, η βία είναι αποδεκτές σε μία σχέση με γονείς, συγγενείς ή φίλους. Αν νιώθετε να ‘βράζετε’, και πριν εκραγείτε, δώστε στον εαυτό σας ένα σύντομο τάιμ-άουτ, ανασυντάξτε τις δυνάμεις σας κι επανέλθετε με ψυχραιμία. Τα παιδιά αντιδρούν και ακούν πολύ καλύτερα όταν υπάρχει ηρεμία και η προσέγγιση του γονιού είναι ψύχραιμη, λογική, και στοχευμένη.

Δίνετε μια ξυλιά. Αν νομίζετε ότι το να τραβήξετε το αυτί του παιδιού σας, το να του δώσετε μια ξυλιά ή να το πιάσετε από το χέρι και να το ταρακουνήσετε θα έχει κάποιο μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα, γελιέστε! Το μόνο που καταφέρνετε είναι να περάσετε στο παιδί σας το μήνυμα ότι οι διαφωνίες και οι συγκρούσεις λύνονται δια της βίας. Και σε αυτή την περίπτωση, η χρήση του τάιμ-άουτ θα σας βοηθήσει να ανακτήσετε την ψυχραιμία σας. Χρησιμοποιήστε διαφορετικές και αποτελεσματικές τεχνικές αλλαγής συμπεριφοράς του παιδιού σας. Και μην ξεχνάτε: ο ρόλος σας είναι να διδάξετε το παιδί να φέρεται σωστά, όχι να του επιβληθείτε δια της βίας.

Ασυνέπεια ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις σας. Κοιτάζοντας γύρω μου παρατηρώ ότι οι περισσότεροι γονείς είναι ασυνεπείς ως προς το πώς αντιδρούν στα παιδιά τους. Για την ίδια κακή συμπεριφορά του παιδιού, οι γονείς συνήθως έχουν διαφορετική αντίδραση κάθε φορά, ανάλογα με τις συνθήκες: το που βρίσκονται, ποιος είναι μπροστά, κλπ. Με αυτό τον τρόπο, όμως, δεν επέρχεται συμπεριφορική αλλαγή. Είναι σημαντικό να υπάρχουν συγκεκριμένοι, ξεκάθαροι και κατανοητοί κανόνες τους οποίους το παιδί καταλαβαίνει και βλέπει να ισχύουν κάθε φορά. Για παράδειγμα, αν το παιδί σας χρησιμοποιήσει μια άσχημη λέξη κι εσείς γελάσετε μαζί του τη μια φορά, ενώ την άλλη φορά που χρησιμοποιεί την ίδια λέξη παρουσία άλλων ανθρώπων το μαλώνετε, απλούστατα εσείς οι ίδιοι μπερδεύετε το παιδί σας, που δεν γνωρίζει τι είναι τελικά το σωστό και τι να περιμένει. Συνέπεια και υπομονή στη διδασκαλία του τι είναι σωστό και αποδεκτό και συγκεκριμένες συνέπειες αν το παιδί δε δείξει την κατάλληλη συμπεριφορά θα το βοηθήσουν να μάθει το σωστό.

Δρ Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια, Νευροψυχολόγος 

Αρχαία Ελληνικά και παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες

Από την α' γυμνασίου τα παιδιά έρχονται σε επαφή με τα αρχαία ελληνικά, μάθημα που δυσκολεύει τους περισσότερους μαθητές, κυρίως αυτούς που έχουν κάποια μαθησιακή δυσκολία/ δυσλεξία.

Η δυσκολία βρίσκεται κυρίως στο ότι η γραμματική των αρχαίων διαφέρει αρκετά με των νέων ελληνικών και τα παιδιά μπερδεύονται. π.χ. διαφορετικές πτώσεις ουσιαστικών (δοτική), διαφορετικές εγκλίσεις (ευκτική) και διαφορετικά σημεία στίξης.

Οι φιλόλογοι λοιπόν μπορούν και πρέπει έστω να φανταστούν πόσο δύσκολα είναι τα αρχαία ελληνικά για έναν μαθητή που ακόμα δυσκολεύεται πολύ με τη γραφή, την ορθογραφία και το συντακτικό στα νέα ελληνικά. Πόσο δύσκολο και δυσνόητο είναι για το παιδί που παραλείπει τα βασικά σημεία στίξης να μάθει να τονίζει σωστά με δασείες και περισπωμένες!

Πώς θα βοηθήσετε ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες στα Αρχαία ελληνικά:

- Να έχετε λιγότερες προσδοκίες από αυτούς τους μαθητές. π.χ. Ζητήστε να μάθουν να κλίνουν μερικά εύκολα ρήματα και ουσιαστικά.

- Κάντε καρτέλες με τα ρήματα ή τα ουσιαστικά που κλίνονται με τον ίδιο τρόπο και δώστε σε όλους τους μαθητές.

- Στις φωτοτυπίες χρησιμοποιήστε χρώματα, ακόμα και αστείες φιγούρες που θα βρείτε στο διαδίκτυο.

- Δώστε πολλά παραδείγματα για κάθε γραμματικό και συντακτικό φαινόμενο και συνδέστε τα όσο γίνεται με τα αντίστοιχα των νέων ελληνικών.

- Μην επιμένετε να μάθουν να τονίζουν στα αρχαία ελληνικά!

- Μην περιμένετε να σας κάνουν αυτολεξεί μετάφραση, γιατί κάτι τέτοιο μόνο με"παπαγαλία" θα μπορούσε να γίνει που δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα γιατί την επόμενη μέρα το παιδί θα το ξεχάσει. Αντίθετα ζητήστε να διηγηθεί την περίληψη με δικά του λόγια ή κάντε ερωτήσεις σχετικές με το νόημα του κειμένου.

- Βαθμολογήστε με επιείκεια, όχι μόνο με βάση την επίδοση αλλά κοιτώντας και την προσπάθεια. Ένα παιδί μπορεί να μην τα καταφέρνει καλά στα Αρχαία Ελληνικά, αλλά να προσπαθεί, να γράφει πάντα τις ασκήσεις του και να δείχνει ενδιαφέρον για το μάθημα. Αυτά και μόνο αρκούν για έναν καλύτερο βαθμό.

Σοφία Τσιντσικλόγλου, Ειδική Παιδαγωγός

Οι πολλές γλώσσες κάνουν πιο έξυπνα τα παιδιά

Πολλοί γονείς που μιλούν διαφορετικές γλώσσες βρίσκονται μπροστά σε δίλημμα όταν καλούνται να αποφασίσουν σε ποια γλώσσα θα...επικοινωνούν με τα παιδιά τους. 

Η επιστήμη πάντως υποστηρίζει ότι η πολυγλωσσία αποτελεί μεγάλο πλεονέκτημα. Πέρα από το γεγονός ότι τα παιδιά μπορούν να επικοινωνήσουν με περισσότερους ανθρώπους, ο εγκέφαλός τους γίνεται πιο ευέλικτος σε σχέση με εκείνο άλλων παιδιών της ηλικίας τους που μεγαλώνουν μιλώντας μόνο μια γλώσσα.

Τα παιδιά που μιλούν πολλές γλώσσες αποκτούν πιο νωρίς την ικανότητα να καταλαβαίνουν και να δέχονται τις επιθυμίες, απόψεις και αντιλήψεις των συνανθρώπων τους που μπορούν να διαφέρουν από τις δικές τους. Οι επιστήμονες το ονομάζουν αυτό ‘theory of mind'.

Επιπλέον διαθέτουν πολυπολιτισμικές ικανότητες. Συχνά τα παιδιά που μιλούν περισσότερες γλώσσες, τις αναμιγνύουν μέσα στην ίδια πρόταση, κάτι που ανησυχεί κάποιους γονείς, άδικα όμως, όπως επισημαίνουν οι ψυχολόγοι.

Ωστόσο οι γονείς πρέπει να προσέξουν ότι η πολυγλωσσία δεν πετυχαίνει σε όλα τα παιδιά. Μια έρευνα από το Βέλγιο έδειξε ότι το 1/4 των παιδιών που μεγαλώνει μαθαίνοντας παράλληλα δύο γλώσσες, τελικά μιλάει μόνο τη μια, αυτή που μιλάει και στο σχολείο.

Ακόμη, η μέθοδος του «κάθε γονιός μιλάει τη γλώσσα του με το παιδί» δεν αποδείχθηκε τελικά τόσο αποτελεσματική όσο πιστεύουν πολλοί. Σύμφωνα με τη μελέτη είναι καλύτερο να μιλούν και οι δυο γονείς μια γλώσσα και ο ένας από τους δύο να μιλάει επιπλέον τη γλώσσα που μιλάει το παιδί στο σχολείο.

Έφηβοι και Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης

Πολλοί γονείς ανησυχούν για το πώς η έκθεση στην τεχνολογία μπορεί να επηρεάσει τα μικρά παιδιά αναπτυξιακά. Τα παιδιά προσχολικής ηλικίας λαμβάνουν νέες κοινωνικές και γνωστικές δεξιότητες με έναν εκπληκτικό ρυθμό, και δεν θέλουμε να περνάνε ώρες κολλημένα σε ένα iPad που θα το εμποδίσει αυτό.

Η εφηβεία είναι μια εξίσου σημαντική περίοδο ταχείας ανάπτυξης, και πολύ λίγοι από μας στρέφουμε την προσοχή στο πώς η χρήση της τεχνολογίας από τους εφήβους μας τους επηρεάζει. Στην πραγματικότητα, οι ειδικοί ανησυχούν ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι κατακλυσμοί των μηνυμάτων κειμένου που έχουν γίνει τόσο αναπόσπαστα της εφηβικής ζωής προάγουν το άγχος και μειώνουν την αυτοεκτίμηση στους νέους ανθρώπους που τα χρησιμοποιούν περισσότερο.

Οι έφηβοι είναι αυθεντίες στο να κρατούν τους εαυτούς τους απασχολημένους κατά τις ώρες μετά το σχολείο μέχρι να περάσει και η ώρα για ύπνο. Όταν δεν κάνουν τα μαθήματά τους (και όταν τα κάνουν) είναι σε απευθείας σύνδεση (on-line) και στα τηλέφωνά τους, ανταλλάσσοντας γραπτά μηνύματα, κάνοντας δημοσιεύσεις, κυλώντας πάνω-κάτω την οθόνη…. Φυσικά, πριν να έχουν όλοι ένα λογαριασμό στο Facebook οι έφηβοι κρατούσαν τους εαυτούς τους απασχολημένους, επίσης, αλλά ήταν πιο πιθανό να κάνουν την κουβέντα τους στο τηλέφωνο ή πρόσωπο με πρόσωπο, ενώ σύχναζαν στο εμπορικό κέντρο. Μπορεί να έμοιαζε πολύ άσκοπο να τριγυρίζουν, αλλά αυτό που έκαναν ήταν να πειραματίζονται, δοκιμάζοντας δεξιότητες, επιτυγχάνοντας και αποτυγχάνοντας στα τρισεκατομμύρια των μικροσκοπικών αλληλεπιδράσεων που τα παιδιά σήμερα χάνουν. Πρωτίστως, οι σύγχρονοι έφηβοι μαθαίνουν να κάνουν το μεγαλύτερο μέρος της επικοινωνίας τους, ενώ κοιτάζουν μια οθόνη, και όχι κάποιο άλλο άτομο.

«Ως είδος, είμαστε σε πολύ μεγάλο βαθμό εναρμονισμένο με την ανάγνωση κοινωνικών νύξεων», λέει η Δρ. Catherine Steiner – Adair, κλινική ψυχολόγος και συγγραφέας του “The Big Disconnect” (Η Μεγάλη Αποσύνδεση). «Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τα παιδιά χάνουν πολύ κρίσιμες κοινωνικές δεξιότητες. Κατά κάποιον τρόπο, η ανταλλαγή γραπτών μηνυμάτων και η online επικοινωνία- δεν δημιουργούν μια μη λεκτική μαθησιακή δυσκολία, αλλά θέτουν τους πάντες σε ένα μη λεκτικό απενεργοποιημένο πλαίσιο, όπου η γλώσσα του σώματος, οι εκφράσεις του προσώπου, και ακόμη και τα μικρότερα είδη των φωνητικών αντιδράσεων είναι αόρατα.”

Σίγουρα αυτό δημιουργεί εμπόδιο στην ξεκάθαρη επικοινωνία, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το να μάθετε πώς να κάνετε φίλους είναι ένα σημαντικό μέρος της ωρίμασης, και η φιλία απαιτεί ένα ορισμένο ποσοστό ανάληψης ρίσκου. Αυτό είναι αλήθεια όταν κάνετε ένα νέο φίλο, αλλά είναι επίσης αλήθεια και για τη διατήρηση της φιλίας. Όταν υπάρχουν προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν, μεγάλα ή μικρά, χρειάζεται θάρρος για να είστε ειλικρινείς για τα συναισθήματά σας και στη συνέχεια για να ακούσετε τι έχει να πει το άλλο άτομο. Το να μάθετε να διασχίζετε αποτελεσματικά αυτές τις γέφυρες είναι μέρος αυτού που κάνει τη φιλία διασκεδαστική και συναρπαστική, αλλά και να είναι τρομακτική. “Μέρος της υγιούς αυτοεκτίμησης είναι να γνωρίζετε πώς να πείτε τι σκέφτεστε και αισθάνεστε ακόμα και όταν είστε σε διαφωνία με άλλους ανθρώπους ή όταν νιώθετε ότι αυτό είναι συναισθηματικά επισφαλές», σημειώνει η Δρ Steiner – Adair.

Αλλά όταν η φιλία διεξάγεται σε απευθείας σύνδεση (on-line) και μέσα από κείμενα, τα παιδιά το κάνουν αυτό σε ένα πλαίσιο απογυμνωμένο από πολλές από τις πιο προσωπικές – και μερικές φορές τρομακτικές – πτυχές της επικοινωνίας. Είναι πιο εύκολο να κρατήσετε τις άμυνες σας όταν ανταλλάσσετε γραπτά μηνύματα, καθώς έτσι διακινδυνεύονται λιγότερα. Δεν ακούτε ή βλέπετε την επίδραση που έχουν τα λόγια σας στο άλλο άτομο. Επειδή η συζήτηση δεν συμβαίνει σε πραγματικό χρόνο, κάθε πρόσωπο μπορεί να πάρει περισσότερο χρόνο για να σκεφτεί μια απάντηση. Δεν είναι περίεργο που τα παιδιά λένε ότι το να καλείς κάποιον στο τηλέφωνο είναι «πολύ έντονο» -απαιτεί πιο άμεση επικοινωνία, και αν δεν είστε συνηθισμένοι σε αυτή μπορεί κάλλιστα να την αισθανθείτε τρομακτική.

Όσο περισσότερο υποβαθμίζουμε την επικοινωνία μας με έμμεσους τρόπους, τόσο περισσότερο δημιουργούμε ευκαιρίες ώστε τα παιδιά να είναι αγχωμένα σχετικά με το κύριο μέσο επικοινωνίας του είδους μας – την ομιλία. Και φυσικά οι κοινωνικές διαπραγματεύσεις γίνονται μόνο πιο επισφαλείς καθώς οι άνθρωποι μεγαλώνουν και ξεκινούν να χειρίζονται ρομαντικές σχέσεις και εργασία .

Διαδικτυακός εκφοβισμός (Cyberbullying) και το σύνδρομο του απατεώνα

Φυσικά, ο άλλος μεγάλος κίνδυνος που προέρχεται από τα παιδιά που επικοινωνούν με πιο έμμεσο τρόπο είναι ότι τους είναι ευκολότερο να είναι σκληρά. “Τα παιδιά γράφουν στα μηνύματά τους όλων των ειδών τα πράγματα που ποτέ δε θα σκεφτόσασταν να τα πείτε στο πρόσωπο κανενός,” λέει η Δρ. Donna Wick, κλινική και αναπτυξιακή ψυχολόγος. Επισημαίνει ότι αυτό φαίνεται να είναι ιδιαίτερα αληθές για τα κορίτσια, που συνήθως δεν θέλουν να διαφωνούν μεταξύ τους στην “πραγματική ζωή”.

“Ελπίζετε να τα διδάξετε ότι μπορούν να διαφωνούν χωρίς να θέτουν σε κίνδυνο τη σχέση, αλλά αυτό που τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα διδάσκουν να κάνουν είναι να διαφωνούν με τρόπους που είναι πιο ακραίοι και όντως θέτουν σε κίνδυνο τη σχέση. Είναι ακριβώς ό,τι δεν θέλετε να έχει συμβεί,» λέει.

Η Δρ. Steiner – Adair συμφωνεί ότι τα κορίτσια βρίσκονται ιδιαίτερα σε κίνδυνο. “Τα κορίτσια κοινωνικοποιούνται περισσότερο με το να συγκρίνουν τον εαυτό τους με τους άλλους ανθρώπους, με τα κορίτσια ιδίως, ώστε να αναπτύξουν την ταυτότητά τους, και έτσι αυτό τα κάνει πιο ευάλωτα στο μειονέκτημα όλου αυτού”. Προειδοποιεί ότι η έλλειψη στέρεας αυτοεκτίμησης είναι αυτή που συχνά φταίει. «Ξεχνάμε ότι η σχεσιακή επιθετικότητα προέρχεται από την ανασφάλεια και από το ότι αισθάνεστε απαίσια για τον εαυτό σας, και από την επιθυμία σας να υποβαθμίσετε τους άλλους ανθρώπους, έτσι ώστε να αισθανθείτε καλύτερα.”

Η αποδοχή των συνομηλίκων είναι μεγάλο πράγμα για τους εφήβους, και πολλοί από αυτούς νοιάζονται για την εικόνα τους, όσο ένας πολιτικός όταν κατεβαίνει για αξίωμα, και μπορεί να το αισθάνονται ως εξίσου σοβαρό. Προσθέστε σε αυτό το γεγονός ότι τα παιδιά σήμερα λαμβάνουν πραγματικά στοιχεία δημοσκόπησης για το πόσο αρέσουν αυτά ή η εμφάνισή τους στους ανθρώπους μέσω πραγμάτων όπως τα “likes” (μου αρέσει) του Facebook. Είναι αρκετό για να γυρίσει το κεφάλι του καθενός. Ποια δεν θα ήθελε να κάνει τον εαυτό της να φαίνεται πιο κουλ, αν μπορούσε; Έτσι, τα παιδιά μπορεί να περάσουν ώρες «κλαδεύοντας» τη διαδικτυακή ταυτότητά τους, προσπαθώντας να προβάλλουν μια εξιδανικευμένη εικόνα. Τα κορίτσια ταξινομούν εκατοντάδες φωτογραφίες, αγωνιώντας για το ποιες να αναρτήσουν στο Διαδίκτυο. Τα αγόρια ανταγωνίζονται για την προσοχή προσπαθώντας να ξεπεράσουν το ένα το άλλο, στην ήδη χωρίς αναστολές διαδικτυακή ατμόσφαιρα. Τα παιδιά στήνουν ενέδρα το ένα στο άλλο.

Οι έφηβοι το έκαναν πάντα αυτό, αλλά με την έλευση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης βρίσκονται αντιμέτωποι με περισσότερες ευκαιρίες και περισσότερες παγίδες – από ό, τι ποτέ πριν. Όταν τα παιδιά κυλούν στις δημοσιεύσεις τους και βλέπουν πόσο υπέροχοι φαίνονται όλοι, αυτό μόνο πίεση προσθέτει. Έχουμε συνηθίσει να ανησυχούμε για τα ανέφικτα ιδανικά που τα μοντέλα των περιοδικών που έχουν υποστεί photoshop δίνουν στα παιδιά μας, αλλά τι συμβαίνει με το παιδί της διπλανής πόρτας που και αυτό έχει υποστεί photoshop; Ακόμη πιο μπερδεμένο θέμα, τι γίνεται όταν το δικό σας προφίλ δεν αντιπροσωπεύει πραγματικά το άτομο που νιώθετε ότι είστε εσωτερικά;

«Η εφηβεία και τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας των 20, ιδίως, αποτελούν τα έτη κατά τα οποία έχετε πλήρη επίγνωση των αντιθέσεων μεταξύ αυτού που φαίνεστε ότι είστε και αυτού που νομίζετε ότι είστε, λέει η Δρ. Wick . «Είναι παρόμοιο με το «σύνδρομο του απατεώνα» στην ψυχολογία. Καθώς μεγαλώνετε και αποκτάτε μεγαλύτερη δεξιοτεχνία, αρχίζετε να συνειδητοποιείτε ότι όντως είστε καλοί σε κάποια πράγματα, και τότε καλώς εχόντων των πραγμάτων νιώθετε αυτό το κενό μικρό. Αλλά φανταστείτε ο βαθύτερος σκοτεινότερος φόβος σας να είναι ότι δεν είστε τόσο καλοί όσο φαίνεστε και στη συνέχεια, φανταστείτε να χρειάζεται να φαίνεστε καλοί όλη την ώρα! Είναι εξαντλητικό.»

Όπως εξηγεί η Δρ. Steiner – Adair , «Η αυτοεκτίμηση προέρχεται από την εμπέδωση του ποιος είσαι. “Όσες περισσότερες ταυτότητες έχετε, και όσο περισσότερο χρόνο περνάτε προσποιούμενοι ότι είστε κάποιος που δεν είστε, τόσο πιο δύσκολο θα είναι να αισθανθείτε καλά για τον εαυτό σας.

Παρακολούθηση (και το να σε αγνοούν)

Μια άλλη μεγάλη αλλαγή που έχει έρθει με τη νέα τεχνολογία και ιδιαίτερα με τα έξυπνα τηλέφωνα (smart phones) είναι ότι ποτέ δεν είμαστε πραγματικά μόνοι. Τα παιδιά ενημερώνουν την κατάστασή τους, μοιράζονται αυτό που παρακολουθούν, ακούν και διαβάζουν, και έχουν εφαρμογές με τις οποίες ενημερώνουν τους φίλους τους για τη συγκεκριμένη θέση τους σε ένα χάρτη ανά πάσα στιγμή. Ακόμη και αν ένα άτομο δεν προσπαθεί να κρατήσει τους φίλους του ενημερωμένους, και πάλι ένα μήνυμα κειμένου ποτέ δεν είναι ανέφικτο. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα παιδιά αισθάνονται υπερσυνδεδεμένα το ένα με το άλλο. Η συζήτηση δεν πρέπει ποτέ να σταματά, και μοιάζει σαν να συμβαίνει πάντα κάτι νέο.

“Ό,τι και να πιστεύουμε για τις «σχέσεις» που διατηρούνται και σε ορισμένες περιπτώσεις αρχίζουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα παιδιά δεν κάνουν ποτέ ένα διάλειμμα από αυτές», σημειώνει η Δρ Wick .” Και αυτό, από μόνο του, μπορεί να προκαλέσει άγχος. Ο καθένας χρειάζεται ένα διάλειμμα από τις απαιτήσεις της οικειότητας και της σύνδεσης· χρόνο με τον εαυτό μας για να ανασυνταχθούμε, να επαναφορτιστούμε και απλά να χαλαρώσουμε. Όταν δεν το έχετε αυτό, είναι εύκολο να καταλήξετε συναισθηματικά εξαντλημένοι, γόνιμο έδαφος ώστε να αναπαραχθεί άγχος.”

Είναι επίσης εκπληκτικά εύκολο να αισθανθείς μοναξιά στη μέση όλης αυτής της υπερσύνδεσης. Πρωτίστως, τα παιδιά τώρα γνωρίζουν με οδυνηρή βεβαιότητα πότε τα αγνοούν. Όλοι έχουμε τηλέφωνα και όλοι απαντούμε σε πράγματα πολύ γρήγορα, έτσι όταν είστε σε αναμονή για μια απάντηση που δεν έρχεται, η σιωπή μπορεί να είναι εκκωφαντική. Η σιωπηλή αντιμετώπιση μπορεί να είναι μία στρατηγική προσβολή ή απλά η ατυχής παρενέργεια μιας διαδικτυακής εφηβικής σχέσης που ξεκινά έντονα, αλλά στη συνέχεια εξασθενίζει.

«Τον παλιό καιρό, όταν ένα αγόρι επρόκειτο να σε χωρίσει, έπρεπε να συνομιλήσει μαζί σου. Ή τουλάχιστον έπρεπε να σου τηλεφωνήσει,” λέει η Δρ. Wick.” Αυτές τις μέρες μπορεί απλά να εξαφανιστεί από την οθόνη σου, και δεν θα μπορέσεις ποτέ να κάνεις τη συζήτηση «Τι έκανα;». Τα παιδιά συχνά αφήνονται να φανταστούν το χειρότερο για τον εαυτό τους.

Αλλά ακόμα και όταν η συζήτηση δεν τελειώνει, όντας σε μια διαρκή κατάσταση αναμονής μπορεί και αυτό ακόμα να προκαλέσει άγχος. Μπορούμε να αισθανόμαστε ότι μας έχουν βάλει σε δεύτερη μοίρα, βάζουμε άλλους εκεί πίσω, και η συνολική ανάγκη μας να επικοινωνούμε μεταβιβάζεται ουσιαστικά εκεί, επίσης.

Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς;

Και οι δύο ειδικοί που πήραν μέρος στη συνέντευξη συμφώνησαν ότι το καλύτερο πράγμα που μπορούν να κάνουν οι γονείς για να ελαχιστοποιήσουν τους κινδύνους που συνδέονται με την τεχνολογίαείναι να περιορίσουν τη δική τους την κατανάλωσή πρώτα. Είναι στο χέρι των γονέων να δώσουν το καλό παράδειγμα για το πως είναι η υγιής χρήση του υπολογιστή. Οι περισσότεροι από εμάς ελέγχουμε τα τηλέφωνά μας ή τα ηλεκτρονικά μας ταχυδρομεία (e-mail) υπερβολικά, είτε από πραγματικό ενδιαφέρον ή από νευρική συνήθεια. Τα παιδιά θα πρέπει να συνηθίσουν να βλέπουν τα πρόσωπά μας, όχι τα κεφάλια μας σκυμμένα σε μια οθόνη.

Καθιερώστε ζώνες χωρίς τεχνολογία στο σπίτι και ώρες χωρίς τεχνολογία, στις οποίες κανείς δεν θα χρησιμοποιεί το τηλέφωνο, συμπεριλαμβανομένων της μαμάς και του μπαμπά. “Μην μπαίνετε στο σπίτι μετά τη δουλειά όντας στη μέση μιας συνομιλίας,” συμβουλεύει η Δρ. Steiner – Adair. “Μην μπαίνετε στο σπίτι μετά τη δουλειά, λέτε «γεια» γρήγορα, και στη συνέχεια «απλά ελέγχετε το ηλεκτρονικό σας ταχυδρομείο (email)». Το πρωί, σηκωθείτε μισή ώρα νωρίτερα από ό, τι τα παιδιά σας και ελέγξετε τότε το email σας. Δώστε τους την πλήρη προσοχή σας μέχρι να βγουν έξω από το σπίτι. Και κανένας από εσάς δεν θα πρέπει να χρησιμοποιεί τα κινητά στο αυτοκίνητο προς ή από το σχολείο, γιατί αυτή είναι μία σημαντική στιγμή για να συνομιλήσετε.”

Ο περιορισμός της ποσότητας του χρόνου που ξοδεύετε συνδεδεμένοι με τους υπολογιστές παρέχει ένα υγιές αντιστάθμισμα σ’ έναν κόσμο που έχει εμμονή με την τεχνολογία, επίσης ενισχύει το δεσμό γονέα-παιδιού και κάνει τα παιδιά να αισθάνονται πιο ασφαλή. Τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν ότι είστε διαθέσιμοι για να τους βοηθήσετε με τα προβλήματά τους, να μιλήσουν για την ημέρα τους, ή να τους δώσετε τα πραγματικά δεδομένα.

«Είναι οι μικρές στιγμές αποσύνδεσης, όταν οι γονείς εστιάζουν υπερβολικά στις δικές τους συσκευές και οθόνες, που αμβλύνουν την σχέση γονέα-παιδιού,» προειδοποιεί η Δρ. Steiner – Adair. Και όταν τα παιδιά αρχίζουν να στρέφονται προς το Διαδίκτυο για βοήθεια ή για να επεξεργαστούν ό,τι συνέβη κατά τη διάρκεια της ημέρας, μπορεί να μην σας αρέσει αυτό που συμβαίνει. “Η τεχνολογία μπορεί να δώσει στα παιδιά σας περισσότερες πληροφορίες από όσες μπορείτε εσείς, και δεν έχει τις δικές σας αξίες», επισημαίνει η Δρ. Steiner – Adair. “Δεν θα είναι ευαίσθητη με την προσωπικότητα του παιδιού σας, και δεν θα απαντήσει στην ερώτησή του με έναν αναπτυξιακά κατάλληλο τρόπο.”

Επιπλέον, η Δρ. Wick συμβουλεύει να καθυστερείτε την ηλικία της πρώτης χρήσης όσο το δυνατόν περισσότερο. “Χρησιμοποιώ εδώ την ίδια συμβουλή που χρησιμοποιώ όταν μιλάμε για τα παιδιά και το αλκοόλ – προσπαθήστε να φτάσετε όσο πιο μακριά γίνεται χρονικά άνευ αυτού εντελώς. “Εάν το παιδί σας είναι στο Facebook, η Δρ. Wick λέει ότι θα πρέπει να είστε φίλος του παιδιού σας και να παρακολουθείτε τη σελίδα του. Αλλά συμβουλεύει να μην διαβάζουμε τα μηνύματα κειμένου, εκτός αν υπάρχει λόγος ανησυχίας. “Αν έχετε ένα λόγο για να ανησυχείτε, τότε εντάξει, αλλά φροντίστε να είναι πραγματικά ένας καλός λόγος. Βλέπω γονείς οι οποίοι απλά εφαρμόζουν την οπισθοδρομική τακτική της κατασκοπείας στα παιδιά τους. Οι γονείς θα πρέπει να αρχίσουν από το να εμπιστεύονται τα παιδιά τους. Το να μην δίνεις στο παιδί σου ούτε το πλεονέκτημα της αμφιβολίας είναι εξαιρετικά επιζήμιο για τη σχέση. Θα πρέπει να αισθάνεσαι ότι οι γονείς σου πιστεύουν ότι είσαι καλό παιδί . ”

Πηγή: childmind.org

Δυσκολίες στη μάθηση ή μαθησιακές δυσκολίες;

Σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες το 15%-20% του μαθητικού πληθυσμού φαίνεται να αντιμετωπίζει περισσότερο η λιγότερο κάποιο πρόβλημα στη μάθηση ή δυσκολία σε κάποιο τομέα η αντικείμενο μάθησης.

Η κλινική εικόνα των παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες είναι διαφορετική από παιδί σε παιδί, ανάλογα με το είδος της δυσκολίας, την αιτιολογία, την ένταση, τα συμπτώματα, αλλά και με τον τρόπο που αντιδρά σε αυτήν το παιδί, η οικογένεια και ο κοινωνικός περίγυρος.

Ο όρος μαθησιακές δυσκολίες χρησιμοποιείτε ευρέως για να χαρακτηρίσει αυτή την συγκεκριμένη κατάσταση που αντιμετωπίζει ο μαθητής και δεν αποτελεί αυτόνομα μια διαταραχή που αυτό σημαίνει, ορισμός, βαθύτερα αίτια, κλινική εικόνα.

Και αυτό γιατί μαθησιακές δυσκολίες εξίσου μπορούν να αντιμετωπίζουν παιδιά με νοητική υστέρηση, με οριακή νοημοσύνη, με ειδικές μαθησιακές διαταραχές ( όπως είναι και η Δυσλεξία) παιδιά με αισθητηριακές βλάβες, παιδιά με γλωσσική ανωριμότητα, με διάσπαση προσοχής κ.ο.κ

Αυτό σημαίνει πως η αιτιολόγηση είναι πολύ σημαντική προκειμένου να έχουμε μια συνολική εικόνα αλλά και για να γνωρίζουμε τι να αναμένουμε για την κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Φυσικά η αξιολόγηση της κάθε περίπτωσης, δεν είναι ευθύνη του εκπαιδευτικού αλλά του εκάστοτε ειδικού επιστήμονα (λογοθεραπευτή,ψυχολόγο, παιδοψυχιάτρο, αναπτυξιολόγο κ.ο.κ)

Θα λέγαμε λοιπόν ορίζοντας της μαθησιακές δυσκολίες:

Πως πρόκειται για ένα ευρύ φάσμα ανομοιογενών δυσκολιών που αντιμετωπίζουν παιδιά από διάφορες ομάδες που μπορεί να έχουν χαμηλή, μέτρια ή ακόμα και υψηλή νοημοσύνη.

Οι δυσκολίες αυτές μπορεί να εκδηλώνονται σε μια οι περισσότερες από τις βασικές λειτουργίες που σχετίζονται με την κατανόηση ή τη χρήση της ομιλίας, της ανάγνωσης, της γραφής και της λογικομαθηματικής σκέψης.

Σε μαθησιακό επίπεδο μπορούμε να ομαδοποιήσουμε τα προβλήματα αναλόγως τη δεξιότητα:

Προβλήματα που παρατηρούνται στην ανάγνωση:

Όπου παραλείπονται, προσθέτονται και αντικαθίστανται γράμματα συλλαβές ακόμα και ολόκληρες λέξεις ( μολύδια =μολύβια/ πά-λαση =παρέλαση/ Πίνω - νερό –Πίνω το νερό)

Χάνουν τη σειρά τους όταν διαβάζουν

Συγχέουν γράμματα που μοιάζουν οπτικά μεταξύ τους ( τ-π,ζ-ξ,β-θ,α-ο,φ-ψ)

Η ροή τους κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης είναι κακή με άναρχες παύσεις

Δεν σέβονται τα σημεία στίξης

Πολλές φορές δεν κατανοούν τελικά το αναγνωσμένο κείμενο

Στη γραφή:

Ορθογραφικά λάθη

Αντιμεταθέσεις ,παραλείψεις, προσθέσεις γραφημάτων

Συγχύσεις φθόγγων που ακουστικά διαφέρουν ελάχιστα μεταξύ τους (γ-χ,θ-δ,φ-β,ζ-σ)

Συγχύσεις γραμμάτων που μοιάζουν οπτικά μεταξύ τους

Δυσκολίες ακόμη και στην αντιγραφή από πίνακα

Κακός σχεδιασμός των γραφημάτων

Μη σεβασμός των ορίων του τετραδίου

Λανθασμένα κολλάνε ή αφήνουν κενά στις λέξεις της πρότασης

Ελλιπής ή λανθασμένη τοποθέτηση των σημείων στίξης

Γενικότερα κακή εικόνα γραπτού

Στην κατανόηση και απόδοση κειμένων :

Αδυνατούν να οργανώσουν τη σκέψη τους και να διατυπώσουν το κείμενο

Μπερδεύουν τη χρονική σειρά των γεγονότων

Αδυνατούν να απομονώσουν τα σημαντικά στοιχεία και να αφηγηθούν περιληπτικά

Δυσκολεύονται να κατανοήσουν το κυρίως θέμα και να το αποδώσουν με δικά τους λόγια

Επίσης συνήθως η κατανόηση δυσχεραίνεται και από τις σημασιολογικές ελλείψεις ( ελλιπές λεξιλόγιο κατανόησης και παραγωγής)

Στη γραπτή έκφραση

Σε μαθήματα όπως το ΄΄σκέφτομαι και γράφω΄΄ αδυνατούν να εκφραστούν γραπτά με συνοχή και τις περισσότερες φορές το λεξιλόγιο τους είναι φτωχό και δεν συμβαδίζει με την ηλικία τους.

Στη λογικομαθηματική σκέψη :

Δυσκολίες στις αριθμητικές αλληλουχίες

Μη τήρηση αλληλουχιών και κανόνων για επίλυση προβλημάτων

Παρατηρούνται δυσκολίες στην αναγνώριση των συμβόλων

Δυσκολίες στην εκτέλεση των αριθμητικών πράξεων

Στην αποστήθιση της προπαίδειας

Στην κατανόηση των προβλημάτων κ.α

Όπως γίνεται κατανοητό οι μαθησιακές δυσκολίες δεν είναι κάτι κοινό και κυρίως ποτέ δεν είναι μόνο, αυτό που φαίνεται. Είναι μια αλυσίδα πραγμάτων που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και χρειάζεται εξειδικευμένες γνώσεις για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα στην εστία του και όχι απλώς να καλυφθεί το εκάστοτε σύμπτωμα.

Επίσης πρέπει να σημειωθεί πως δεν υπάρχει πανάκεια για την ριζική επίλυση τέτοιων διαταραχών. Η σωστή κατεύθυνση στην αποκατάσταση ξεκινάει πάντοτε από τη σωστή διάγνωση και τη σωστή πληροφόρηση του ενδιαφερόμενου.

Βαλσαμίδου Ι. Φανή, Λογοπεδικός & Ειδικός παιδαγωγός

WISC-III: Τί είναι;

H ονομασία του WISC βγαίνει από τα αρχικά των λέξεων Weschler Intelligence Scale for Children. Πρόκειται για ένα τεστ νοημοσύνης που απευθύνεται σε παιδιά από 6 μέχρι και 16 ετών.

Φτιάχτηκε το 1949 από τον Αμερικανό ψυχολόγο David Weschler, ενώ το 1997 έγινε η προσαρμογή του στα ελληνικά. Θεωρείται ένα από τα πιο αξιόπιστα μέσα αξιολόγησης των γνωστικών λειτουργιών και της νοημοσύνης των παιδιών.

Τι περιλαμβάνει το τεστ

Το τεστ χωρίζεται σε 2 είδη κλιμάκων, τις λεκτικές και τις πρακτικές κλίμακες με επιμέρους δραστηριότητες στην κάθε μία. Το επίπεδο δυσκολίας του τεστ είναι πάντα ανάλογο με την ηλικία του παιδιού. Επίσης για τις περισσότερες ασκήσεις υπάρχει χρονικό όριο.

Λεκτικές κλίμακες- χωρίς μολύβι και χαρτί

Πληροφορίες - Το παιδί καλείται να απαντήσει προφορικά σε ερωτήσεις γενικών γνώσεων

Αριθμητική - Ασκήσεις αριθμητικών προβλημάτων

Μνήμη αριθμών - Το παιδί πρέπει να επαναλάβει ακολουθίες αριθμών όπως της ακούει από τον εξεταστή.

Λεξιλόγιο - Ορισμοί λέξεων

Ομοιότητες - Εντοπισμός ομοιοτήτων μεταξύ δύο αντικειμένων ή εννοιών. π.χ. τι κοινό έχει το γάλα με το νερό;

Κατανόηση - Λύσεις, προτάσεις και εξηγήσεις σχετικά με θέματα της καθημερινής ζωής. π.χ. Τι θα κάνεις αν κοπείς στο δάχτυλό σου;

Πρακτικές κλίμακες

Κωδικοποίηση

Συμπλήρωση εικόνων - τι λείπει από κάθε εικόνα

Σειροθέτηση εικόνων - ανακατεμένες εικόνες μιας ιστορίας

Συναρμολόγηση αντικειμένων - παζλ

Σχέδια με κύβους - Δημιουργία με βάση συγκεκριμένου σχεδίου

Σύμβολα - Το παιδί βλέπει δύο ομάδες συμβόλων και εντοπίζει όμοια σχήματα

Λαβύρινθοι

Αξιολόγηση αποτελεσμάτων

Καταγράφεται η βαθμολογία κάθε κλίμακας σε αρχικές τιμές. Γίνεται μετατροπή με τη βοήθεια πινάκων σε τυπικούς βαθμούς, βάσει των οποίων δίνονται οι αναπτυξιακές ηλικίες που αντιστοιχούν στην επίδοση του παιδιού σε κάθε κλίμακα Υπολογίζονται τρεις δείκτες: o δείκτης λεκτικής νοημοσύνης, ο δείκτης πρακτικής νοημοσύνης και ο γενικός δείκτης, από την επίδοση σε όλες τις υποκλίμακες του τεστ.

Ποιοί κάνουν το τεστ WISC
Οι εξεταστές είναι ψυχολόγοι με άδεια ασκήσεως επαγγέλματος.

Το τεστ διαγνώσκει μαθησιακές δυσκολίες;
Το WISC-III δίνει ελάχιστα στοιχεία για μαθησιακές δυσκολίες ή για το σύνδρομο ελλειματικής προσοχής και υπερκινητικότητας.
Μέσα στις επιμέρους ενότητες του έχει κάποιες δραστηριότητες που εξετάζουν το μαθησιακό επίπεδο του παιδιού. Όμως δεν είναι τεστ διάγνωσης των μαθησιακών δυσκολιών, αλλά ένα τεστ νοημοσύνης. Πολλά κέντρα ειδικής αγωγής κάνουν το τεστ στα παιδιά που πηγαίνουν εκεί με ενδείξεις μαθησιακών δυσκολιών ή υπερκινητικότητας, αλλά χωρίς ιδιαίτερο νόημα. Δυστυχώς δεν υπάρχει ένα σταθμισμένο και αναγνωρισμένο τεστ για τις μαθησιακές δυσκολίες - δυσλεξία. 

 Σοφία Τσιντσικλόγλου, Ειδική Παιδαγωγός